Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 21: Waardig levenseinde

Het is donderdagmiddag, een huisarts waar wij veel mee samenwerken belt op. Er valt een stilte. Ze vertelt dat een patiënt van haar is uitbehandeld. De patiënt heeft een euthanasiewens. Om dit proces te begeleiden zou de huisarts ons graag in willen zetten. Net een stukje extra begeleiding om te ondersteunen in de laatste levensfase van de cliënt. De huisarts vertelt dat de patiënt veel waarde hecht aan een veilige en vertrouwde omgeving. Het liefst zou hij daarin willen sterven.

Na het gesprek met de huisarts neem ik contact op met de partner van de patiënt. Ik geef aan dat wij in opdracht van de huisarts graag langs willen komen om de zorgbehoefte in te schatten. Mevrouw reageert verbaasd en  geeft aan dat haar man helemaal geen wijkverpleging wil. Een hoog/laag bed lijkt hem verschrikkelijk. Ze geeft aan dat hij een euthanasiewens heeft en deze op korte termijn plaats wil laten vinden. Ze schat in dat zij de zorg nog wel even alleen redt. In haar stem hoor ik dat zij liever geen bemoeienis wil en dat mevrouw en meneer een weloverwogen besluit hebben genomen. Ik vind aansluiting door aan te geven dat we er ook zijn om het stervensproces te begeleiden. Dat we graag een luisterend oor bieden en op een zo mooi mogelijke manier het afscheid willen faciliteren. Ik hoor lichte verbazing en berusting in haar stem als ik benadruk dat wij niets doen tegen de wil in van haar man. Ze realiseert zich dat het afscheid ook een onderdeel is van goede zorg. Mevrouw nodigt ons uit om hierbij te begeleiden.

Wanneer ik erop terugkijk verbaas ik mij er eigenlijk wel over. Bij een zwangerschap, de komst van nieuw leven is er veel begeleiding rondom de geboorte van een kind, nieuw leven. Mooi, want er komt van alles op je af. Iedereen die kinderen heeft, zal dat herkennen en nog tot in detail weten hoe die maanden zijn geweest en hoe de kraamtijd was.

Bij het afscheid van leven gaat het anders. Hoe mooi zou het zijn als ook het levenseinde op een zo goed mogelijke manier worden begeleid. Met betrokken personen die oog hebben voor de patiënt en diens naasten. Wij komen soms laat in beeld. Het zou al fijn zijn voor alle betrokkenen om enige vertrouwensband te hebben opgebouwd, waarbij wensen rondom het levenseinde duidelijk zijn, inclusief de mogelijkheden rondom de zorg en het thuis sterven. Dit kan zoveel rust geven. Niet iedereen praat makkelijk over deze fase in het leven, een onvermijdbaar onderdeel dat erbij hoort. Daarom gun ik het iedereen dat deze wensen in een vertrouwde omgeving besproken worden. Ook dat er zo nodig nazorg gegeven kan worden aan een partner. Het proces van het levenseinde is een heftige en  bijzondere periode, die niet alleen een cliënt aangaat.

Lieve groet Mariëlle