Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 40: Doorzetter
Een 81 jarige dame, in zorg gemeld door een huisarts. Mevrouw had wat vage klachten, kreeg hiervoor zalven, zodoende kwamen wij bij haar binnen. Ze was wat afwijzend, ze wilde niet zomaar door iedereen geholpen worden. Ze vond alle hulp wat spannend, maar gaandeweg accepteerde zij meer hulp. En zo mocht ook ik met haar kennismaken.
Ze was nog geen jaar weduwe, haar grote liefde en steun en toeverlaat was tijdens hun laatste vakantie in Italië overleden. Vol van emotie vertelde zij wat er was gebeurd. Haar echtgenoot was overleden en moest terug naar Nederland, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Ze hadden geen kinderen, dus ze stond er alleen voor. Het feit dat er even naar haar verhaal werd geluisterd, maakte dat zij steeds meer uit keek naar onze zorgmomenten. Ze vertelde ook steeds vaker hoe ze zich echt voelde. Ze was moe en rusteloos, en op advies van ons ging ze dan toch maar eens bij de huisarts langs. Na verschillende onderzoeken kreeg zij de schrik van haar leven. Darmkanker was de diagnose van de arts.
In eerste instantie dacht ze snel te overlijden en weer bij haar partner te komen. Maar de arts stelde een behandelplan voor, waar mevrouw over na ging denken. Er moest worden geopereerd, ze zou chemotherapie krijgen en een stoma was onvermijdelijk. Wilde ze dit allemaal wel? Er zijn meerdere gesprekken geweest tussen de arts en mevrouw. Steeds vroeg ze wat ze moest doen, want ja dood is ook maar dood. Ze voelde zich nog vitaal en besloot de operatie en de behandeling te gaan doen. Ze zag er vreselijk tegenop. Met de juiste voorlichting en hulp van ons hadden wij maar één doel en dat was mevrouw zelfredzaam te maken. Want zij had een wens, nog een keer naar Italië, naar de plek waar haar man was overleden.
Een lang traject van behandeling volgde, na de operatie een revalidatie in een verpleeghuis. Na twee weken mocht mevrouw naar huis en namen wij de begeleiding rondom de stomazorg op ons. Ze vond het eng en durfde nauwelijks te bewegen. Met liefde, geduld en veel motiverende woorden, kreeg mevrouw steeds meer vertrouwen in het zelf uitvoeren van de stomazorg. Ze was weer gaan zwemmen en de zorg werd steeds verder afgebouwd.
Op een bepaald moment gaf mevrouw aan dat het tijd was om de reis te gaan boeken. Ze was er aan toe en durfde alleen op reis. Alles rondom de reis was tot in de puntjes geregeld en zo lukte het haar om precies 1 jaar na het overlijden van haar man op de plek te zijn waar zij samen zoveel mooie momenten hebben gehad. Wat was ze zenuwachtig, maar tegelijk ook trots. Want ze deed het toch maar mooi.
Tijdens mijn bezoek na haar vakantie straalde zij en ze gaf aan dat mede door de goede zorg van ons, zij zich weer een volwaardig, sterk mens voelde die weer zin had in het leven en van plan was om er wat van te gaat maken! We spraken af om contact te houden door elke drie maanden met haar af te spreken. Wat een doorzetter!
Lieve groet, Mariëlle
