Marielle´s Blog vanuit de Wijkzorg: Hoe moet het nu?

Ze is 92 jaar, nooit getrouwd geweest, wel veel vriendjes en ongewild kinderloos. Ze woont in een wooncomplex met een aantal faciliteiten zoals een kapper, koffiekamer en eetzaal. Sinds twee jaar voelt ze zich niet fijn. Ze zou het liefst onder de mensen zijn. Ze heeft geheugenproblemen, ernstig gewichtsverlies, valgevaarlijk, uitgedroogd. Ze is uiterst kwetsbaar, maar wil zo graag eigen regie houden. Wijkzorg is ingezet door de huisarts om dagelijks twee keer per dag te komen monitoren en te ondersteunen waar nodig. Ze vindt het eigenlijk niet zo nodig.

Maar dan gaat het mis; ze valt. Collega’s, de jonge studenten, hebben dienst. Mw doet niet open en ze horen haar roepen. Er is (nog) geen sleutel. Ze bellen met een achterwacht collega om te vragen wat te doen. Het is zaterdag, de collega adviseert om 112 te bellen en de situatie uit te leggen, zij schatten dan de urgentie in en wie er moet worden ingezet.

Op het moment dat brandweer en ambulance ter plaatse zijn, is de deur zo open. Er is geen zichtbaar letsel en op onderkoeling en dorst na geen reden om haar mee te nemen in de ambulance..

Collega’s lichten de familie in en vragen om mw bij te staan. Een neef is bereid om te komen. Nog diezelfde avond valt mw weer. Nu kan haar neef haar omhoog helpen en haar in bed leggen.

Dan is het zondag en – zoals te verwachten – ligt mw weer op de grond. Weer wordt ambulance gebeld. Zij kunnen haar niet meenemen naar het ziekenhuis, maar willen wel proberen om een spoed-plek te regelen. Uiteindelijk wordt die gevonden in Zwolle. Tja dat wil mw niet. Want de enige familie die zij heeft woont hier in de buurt. Mevr haar neef besluit samen met zijn broer om om de beurt bij mw te langs te gaan. Wijkzorg zet meer zorgmomenten in. Maandag hopen we verdere stappen te kunnen zetten.

Die maandag ben ik samen met de stagiair bij mw; ligt zij achterover gevallen, dwars in haar bed. Geen idee hoelang ze al zo ligt, maar ze heeft pijn en is stijf geworden van de kou. Wanneer we haar  hebben aangekleed en op de bank hebben geholpen, maakt de stagiair een ontbijt en ik ga een rondje bellen. In overleg met de doktersassistente, die aangeeft leerling te zijn, leg ik contact met eventuele plekken voor mw. Omdat de huisarts op vakantie is en de praktijkondersteuner er niet is, mag ik mw aanmelden voor een tijdelijk bed.

Ook heb ik nog contacten bij het verpleeghuis in de wijk. Nog dezelfde middag krijg ik bericht dat er snel plek kan zijn. Ik besluit dit met de assistente te delen zodat zij de poh kan inlichten over de stappen die zijn gezet.

Dan is het dinsdag, de poh belt om te vragen wat ik allemaal heb gedaan. Ik leg uit dat ik contact heb gelegd en mogelijkheden heb onderzocht. Om mw op een blijvend plekje te krijgen en niet ergens in het land op een crisisbed, om daarna weer een keer te moeten verhuizen.  De poh begrijpt het, maar geeft tegelijkertijd aan dat dit niet volgens de regels is.  Dat weet ik ook wel natuurlijk, maar het hebben van contacten is vaak sneller dan de regels. En als casemanager is het helemaal belangrijk dat je soms een achterdeur kent. Maar goed de poh geeft aan het over te nemen en volgens de regels mw aan te gaan melden. Ik wordt hartelijk bedankt voor de moeite.

Gefrustreerd bespreken wij de casus in ons team. In de middag gaan twee collega’s naar mw om zorg te verlenen. Ze kan niet op haar benen staan, heeft nauwelijks iets gegeten. Dit kan zo echt niet. Een collega gaat weer bellen en probeert de urgentie van opname te benoemen. Na heel veel heen en weer gebel krijgt zij groen licht. Mw mag de dag erna komen.  Maar dat kan echt niet, mijn collega legt nogmaals uit dat mw alleen is, niet terminaal, dus nachtzorg mag niet, het grote risico dat mw valt en zich echt gruwelijk bezeert etc. Het is om wanhopig te worden, ziekenhuis neemt mw niet op want er is niks medisch, mw heeft geen kinderen, op twee neven na die zich bekommeren om haar, heeft ze niets. Iedereen om haar heen is al dood. Het is schrijnend. Uiteindelijk krijgt mijn collega het bericht dat mw nog dezelfde avond mag komen . De ambulance gaat mw wegbrengen. Fijn voor haar dat ze zorg om zich heen heeft nu. 

Maar wat is het toch frustrerend dat het allemaal zo ingewikkeld wordt gemaakt,En dan te bedenken dat dit steeds vaker de “normale “gang van zaken is. Ik maak mij echt zorgen over de toekomst met al de aangekondigde bezuinigingen. Als je deze casus bekijkt en ziet hoeveel onnodig werk is gedaan, met het regelen van een plekje. Dat kost pas geld. En is de cliënt daarmee geholpen?

Lieve groet Mariëlle