Marielle´s Blog vanuit de Wijkzorg: een dag in de wijk

Het is dinsdag, vakantie en de studenten zijn vrij. Door zieke collega’s ben ik vandaag alleen aan het werk. Het is een bomvolle route, en aangezien ik zelf ook nog aan het herstellen ben, is het aanpoten. Mijn eerste cliënt is een leuke dame met een dunne darmstoma. Zij heeft alles keurig klaargelegd en terwijl zij op bed ligt, verzorg ik haar stoma. We kletsen over haar leven, de kinderen, haar aandoeningen en haar man. Terwijl wij praten, moet mw lachen, voordat haar man ziek werd, verzorgde hij de stoma. Van hem mocht ze niet praten als hij de stoma verzorgde. En als er iets is wat ik graag doe, zegt ze, is het praten! 

Na het bijwerken van het dossier ga ik weer op pad. Terwijl ik naar beneden ga van 10 hoog, check ik de mailbox van het team. 

Ik vervolg mijn route; help twee dames met steunkousen, daarna ga ik naar een dame met ALS. De zorg verloopt langzaam, mw heeft tijd nodig, maar ze wil graag zoveel mogelijk zelf doen. Ze heeft haar hele leven alles zelf gedaan, het feit dat ze nu zoveel niet meer kan maakt haar verdrietig. Als ik klaar ben met de zorg neem ik afscheid en vervolg mijn weg.

Een man van 66 met de ziekte van Parkinson. Hij is al aangekleed. Hij heeft een afspraak met de fysiotherapeut, dus hij is zelf aan de slag gegaan. We praten wat over zijn programma van vandaag en ik check zijn medicatie-inname. Hij vraagt of ik hem nog even wil scheren en daarna bespreken we de volgende zorgmomenten. Ik schrijf op zijn kalender wanneer we weer komen. Door de Parkinson denkt hij langzaam en praat moeilijker. Desondanks heeft hij altijd veel te vertellen. Dan neem ik afscheid en ga verder.

Als ik wegloop gaat de telefoon; een mevrouw vraagt waar ik blijf. Omdat ik vandaag alleen werk, worden cliënten wat later geholpen dan zij gewend zijn. Ik meld dat ik onderweg ben en dan is zij gerustgesteld. De betreffende mevrouw verontschuldigt zich dat zij heeft gebeld. Onderwijl word ik weer gebeld;  een cliënt die wel ongeduldig is. Zij reageert wat  kribbig als ik doorgeef er over ongeveer 45 minuten te zijn. Het is nog lang geen middag en ik besluit om niet te gaan haasten. Mw heeft geen afspraken staan , dus geen reden voor paniek. Ik help de cliënt waar ik nu ben op weg; zij heeft sinds kort een stoma en wil heel graag zelfstandig worden, dus het is voornamelijk instrueren wat ik doe. 

Dan vervolg ik mijn route, ik bel beneden aan en tref de mw die mij gebeld heeft nog steeds een beetje kribbig aan. Als ik informeer naar haar plannen voor vandaag, zegt ze dat ze geen plannen heeft. Ik vraag haar vanwaar dan die haast? Op dat moment lijkt mw. te beseffen dat dat inderdaad niet nodig was. Ik help haar en na een half uur zit zij fris gewassen in de stoel. Waarop ik zeg;  kijkt u eens, het nog steeds ochtend. Ze lacht en geeft aan dat zij niet zo had moeten zeuren. We lachen en ik zeg haar gedag.

Zo dan eerst even naar het toilet en even wat drinken. Er staan nog vier cliënten op mijn lijstje. Wanneer deze vier heb verzorgd is het ver na lunchtijd. Ik ga naar huis om van daaruit mijn kantoor taken nog uit te voeren. En even wat te eten. Het is allemaal weer gelukt. Koffie pauze niet gehad, op tijd lunchen niet gedaan, maar desondanks kijk ik tevreden terug op mijn route. In de middag komen er nieuwe zorgvragen binnen die ik verwerk. Ik ben blij dat volgende week de leerlingen weer terug zijn, dan kunnen we de taken weer verdelen.

Lieve groet Mariëlle