Marielle´s Blog over de Wijkzorg: tussen wal en schip

Het is november wanneer ze in zorg komt. Een lieve dame van 82 jaar. Ze is gevonden door haar kinderen nadat ze de telefoon niet had opgenomen. Wanneer ze bij haar komen, ligt ze boven op de grond. Het is inmiddels eind van de ochtend en geen idee hoelang ze er al ligt. De huisarts is erbij geroepen en die geeft aan dat er wijkzorg ingezet moet worden. En zo maak ik kennis met mw en haar kinderen.

De kinderen zijn zich rot geschrokken en een beetje over hun toeren. De praktijkondersteuner wil dat wij zo snel mogelijk zorg inzetten. Wanneer ik aangeef dat ons team net gestart is en nog niet op volle krachten draait, krijg ik een sneer. Gelukkig is er een  collega zorgaanbieder die ons wil helpen in deze casus. Wij gaan twee keer op de dag zorg geven en de andere zorgaanbieder een keer in de avond. De kinderen slapen om beurten bij mw zodat zij niet alleen is.

De huisarts onderzoekt waar het delier vandaan is gekomen en schrijft een antibiotica kuur voor. Mw heeft van het hele gebeuren weinig weet. Ze is erg op zichzelf. Doordat de kuur lijkt aan te slaan, en mw regelmatig  haar natje en droogje krijgt, knapt zij op. Binnen twee weken is ze bijna de oude. De kinderen gaan weer naar huis en de zorg gaat naar twee momenten. We helpen mw dagelijks met het innemen van medicatie, ondersteunen met  douchen en motiveren haar tot eten en drinken. Het gaat eigenlijk best goed. Ondertussen vraagt de praktijkondersteuner een WLZ indicatie aan, want de verwachting is dat mw gezien haar diagnose, gemengde dementie, op den duur toch meer zorg nodig gaat hebben.

De zorg verloopt goed en het casemanagement wordt door mij opgepakt. Ik heb goed contact met mw en de familie . We bedenken een plan voor de toekomst. Weken verstrijken en de situatie lijkt stabiel. En dan is het ineens weer mis. Terwijl ik een zorgmoment bij mw doe, valt het mij op dat mw anders is als anders. Mw geeft zelf aan dat ze zich ook niet goed voelt en dat het voelt zoals toen dat ze gevallen was.

Terwijl ik de controles doe en mijn bevindingen doorgeef aan de huisarts, kijk ik naar mw en maak mij zorgen. De huisarts geeft aan het te druk te hebben om op controle te komen. De huisarts vraagt of ik urine van mw kan strippen. Ik stem toe. Ik bel met de dochter en zij geeft aan de dag ervoor ook al iets te hebben opgemerkt bij mw. We hebben allebei een vreemd voorgevoel.

Wanneer ik de volgende dag aanbel wordt er niet opengedaan, ik pak de kluissleutel en ga naar binnen. Daar hangt ze half uit haar bed. Ze kijk mij warrig aan, en geeft aan dat het niet goed gaat. De huisarts wordt weer gebeld en ik doe de controles en geef  de (afwijkende) waarden door. De huisarts gaat komen,  dat wordt  in de middag. De familie wordt gebeld zodat mw niet alleen is, want ik moet  de wijk weer in. Mw leg ik in bed en zodra er iemand in huis is vervolg ik mijn weg.

Wanneer de huisarts in de middag komt, schrikt  ze en ziet dat mw er inderdaad niet goed aan toe is. Er moet 24 uur iemand bij haar zijn. Mw heeft duidelijk een niet instuur wens, dus een ziekenhuisopname is niet aan de orde. De kinderen kunnen eigenlijk ook niet 24 uur aanwezig zijn, op zo’n korte termijn. Dus wordt er gesproken over een crisisplek. Deze plek kan letterlijk door het hele land worden gevonden. Dit is niet gewenst en het verplaatsen van een cliënt met dementie en een delier is sowieso niet gewenst.

Thuis in de vertrouwde omgeving, met bekende mensen, medicatie  en rust is het allerbeste. Maar ondanks de zzp 5 krijgen we het niet voor elkaar. Nachtzorg is niet mogelijk omdat mw niet terminaal is. Het is een moeilijke en verdrietige situatie. De andere zorgaanbieder kan ook niets betekenen in verband met grote personeelstekorten. Een spoedplek is het enige advies.

Helaas is dit niet gewenst en familie wil ook niet dat mw in Groningen terecht komt. Na lang bellen met zorgbemiddeling en andere instanties , krijg ik de mededeling dat mw tussen wal en schip valt. Er is binnen het huidige systeem gewoon geen oplossing. De familie moet het zelf oplossen. Ik word er moedeloos en verdrietig van.

De situatie gaat door en we zijn een week verder, mw knapt een beetje op, maar doet niets zonder hulp. Zorg in nabijheid is zeer gewenst. Familie is op en in tranen. Er moet  iets gebeuren. Ik ga bellen en mailen met de adressen die ik heb. Ik leg de situatie uit en krijg te horen dat het papierwerk in orde moet zijn en dat er dan mogelijk een plekje beschikbaar komt.

En dan gaat het in een stroomversnelling, er komt bericht dat mw eerst wachtende is en de laatste toetsing van ciz vind plaats. Wanneer dit geregeld is, krijg ik bericht dat er plek is. Familie is blij en opgelucht  gaan zij de kamer inrichten, mw is verdrietig maar ook weer begripvol. Morgen gaat ze verhuizen, ik zal haar zeker nog eens op zoeken.

Ik hoop dat ze haar plekje gaat vinden en nog een paar mooie gezellige jaren gaat meemaken. Ik ga haar missen met al haar wijze lessen.

Dag mw B, het ga je goed.❤️

Lieve groet Mariëlle