Marielles Blog over de Wijkzorg deel 97: Wonderlijk

Wonderlijk

Het is alweer een jaar of vijf geleden. Een vrouw, iets ouder dan ik ben, kwam in zorg. Getrouwd en twee studerende kinderen. Mw lag in een bed in de woonkamer. Mw had kanker in haar bekken. Ze was hiervoor in het ziekenhuis onder behandeling en tijdens een controlemoment was ze zeer ongelukkig gevallen. Hierdoor was haar bekken op meerdere plaatsen gebroken. Het gevolg was, niet meer kunnen lopen, zitten en staan. Mw had enige tijd in het ziekenhuis gelegen, en nadat zij minimaal inspanning kon leveren mocht zij het ziekenhuis verlaten. Zij wilde heel graag naar huis toe en niet naar een revalidatiecentrum. 

En zo kwam zij bij ons in zorg een lieve zachtaardige vrouw. We konden het goed met elkaar vinden. We spraken over het gezin, het leven, de zorgen voor pubers en de zorgen voor de toekomst. Ze volgde meerdere (experimentele) behandelingen. Het bekken herstelde een beetje, waardoor zitten weer mogelijk werd. Hierdoor kon zij een korte tijd in een rolstoel zitten. In het begin maar een minuut of tien. Dit gaf haar al zo een goed gevoel, even aan de  tafel zitten met haar partner leek zo lang geleden.

De prognose was onduidelijk, volgens het ziekenhuis en de artsen kon mw. niet meer beter worden. De tumor in het bekken kon niet worden behandeld. Hoeveel tijd mw. nog had konden zij ook niet zeggen. Mw was snel tevreden, zolang de pijn maar onder controle was, zij zichzelf deels kon redden, vond zij het leven nog de moeite waard. We spraken over leven en dood, op dat moment was mijn moeder ook ziek, waardoor ik mij kon verplaatsen in de kinderen van mw. Dit zorgde voor mooie intense gesprekken. 

Drie jaar geleden was het team waarin ik werkte zo groot, dat wij besloten het team op te splitsen, daardoor raakte deze mw. uit beeld bij mij. Maar vergeten ben ik haar niet. Toen ik mijn diploma haalde, had zij een lieve tekst ingesproken om mij te feliciteren. Ze had een enorme levenslust en levenskracht. De wil om er wat van te maken was erg groot.

En zo zag ik haar kortgeleden in het winkelcentrum, zittend in een rolstoel met haar man. Ze is er nog steeds, ondanks de slechte prognose, wonderen bestaan dus! 

Lieve groet, Mariëlle.