Marielles blog over de Wijkzorg deel 96: een verzamelaar

Het is nu ongeveer een half jaar geleden, dat de huisarts belde om een cliënt aan te melden voor zwachtelen en wondzorg. De huisarts vertelde dat dhr ons niet binnen kon ontvangen. Toen ik vroeg hoe zij dat bedoelde, vertelde zij dat dhr een enorme verzamelaar was en letterlijk geen ruimte in zijn huis had.Tja dat is best een ding, om midden in de winter dhr buiten te gaan verzorgen, dit is niet  arbotechnisch  verantwoord. Desondanks ging mijn collega langs om de situatie in te schatten en al snel wuifde dhr de zorg weg en konden wij helaas niet aan de zorgvraag voldoen.

De huisarts werd ingelicht en op dat moment stopte onze zorgtaak. Later zou blijken dat dhr werd opgenomen om daar wondzorg en zwachtelen voort te zetten.

En nu ruim 9 maanden later werd er weer een hulpvraag gesteld door de huisarts. Mijn collega ging het eerste zorgmoment doen en heeft dhr zo goed en zo kwaad als het kon in de voortuin geholpen, maar dat is nog te doen bij droog weer, bij een regenbui niet. Maar de zorg was wel nodig, dhr stond er nu voor open, want wilde niet weer worden opgenomen.

De eerste week werd dhr drie keer gezwachteld . Op maandag, woensdag en vrijdag. Maar dit was niet ideaal. Dhr had helemaal zijn best gedaan om een afdakje te creëren, maar dit was eigenlijk niet werkbaar. Dus dan opzoek naar een andere oplossing. Na een brainstormsessie met mijn collega’s bedachten we dat dhr maar naar ons toe moest komen. Dhr is zelf niet in staat om auto te rijden, maar heeft een betrokken mantelzorger die dhr naar ons kan brengen. En op deze manier kunnen we volgens richtlijnen de zorg uitvoeren. 

Dit blijkt een een goed idee, we hebben nu de juiste materialen om de zorg te verlenen. Dhr kan thuis niet douchen en de persoonlijke verzorging is slecht. Gelukkig hebben we vochtige doekjes om de voeten en benen mee te reinigen. En kunnen we werken in de juiste houding.

Inmiddels zwachtelen we dhr een aantal weken en zijn de benen zo slank dat twee keer per week afdoende is. Ook de vertrouwensrelatie is aan het groeien en de gesprekken worden intenser. Dhr slaapt niet meer in bed, want daar kan hij niet bij. Hij slaapt in een stoel en inmiddels wel een beetje met de benen omhoog. (Wat van belang is om het oedeem uit de benen te krijgen en te houden.) Ook geeft dhr aan dat hij graag zijn steunkousen weer aan zou willen, zodat hij niet meer hoeft te worden gezwachteld. Maar zolang de voeten nog zo dik zijn zit dat er niet in.

Dhr vertelt over zijn spullen en hoe hij hier aan gehecht is. Op de vraag of hij wilt opruimen kijkt hij mij geschrokken aan. Hij wil niets wegdoen, maar misschien wel ordenen, zodat hij weer een beetje ruimte krijgt in huis. Maar ja die taak hoort niet bij mijn werk. Dus ik probeer in de momenten dat ik hem help hulp die bieden en te vragen of ik hem mag door bemiddelen. Natuurlijk hoop ik dat dit gaat lukken en tot die tijd verzorgen wij hem bij ons, ook al is dat niet gebruikelijk. 

Lieve groet Mariëlle