Marielles Blog over de Wijkzorg deel:93, een bijzonder mens, een moeder

Ze was 56 jaar toen ze hoorde dat ze kanker had. Pff een onzekere tijd met ziekenhuisbezoeken, onderzoeken en bestralingen, circa 35 maal. De bijwerkingen waren enorm. Brandwonden op bestraalde plekken, vooral aan de binnenzijde, met  daarna enorm littekenweefsel. Desondanks was ze blij, blij dat ze er nog was.  Ze genoot van haar kleinkinderen en het was een zwarte periode die langzaam weer kleur kreeg. Ze was gestopt met roken, want ze wilde leven. Tot een aantal jaar later ze voor de tweede keer dezelfde diagnose kreeg. Voor de tweede keer kanker, weer op dezelfde plek, in haar mond.

De littekens en het taaie weefsel van de vorige keer, maakte het nu noodzakelijk dat ze werd geopereerd. Het was een 12 uur durende operatie. Het was verschrikkelijk, ze was verminkt. Enorm gewichtsverlies, sondevoeding, onvoldoende genezing, zuurstoftherapie. Het was zwaar, voor haar, maar ook voor haar man.

Uiteindelijk overwon ze de ziekte. Helaas zou ze nooit meer normaal kunnen eten en het praten was moeilijk. De schaamte voor haar littekens, haar spraak en haar magere lijf, overwon ze en ze leefde haar leven zo goed als het ging. De kleinkinderen werden groter, de een ging samenwonen. Trotse oma, die hield van schilderen en weer deelnam aan haar schilderclub. Ondanks dat zij zelf niet kon eten, zette ze de lekkerste gerechten op tafel.

Door het littekenweefsel werd keel en neusgat steeds strakker. Regelmatig moest dat worden opgerekt in het ziekenhuis. Tijdens een van de operaties dreigde ze te stikken. Daarop werd een trachea canule geplaatst. Ze haatte het ding, maar het zorgde ervoor dat ze niet kon stikken. 

Het slikken ging steeds moeilijker en uiteindelijk was het gewicht zo laag, dat er een PEG sonde werd plaatst. Ook hiervan gruwelde ze, maar het was dat of sterven van de honger. De hang aan het leven won en zo kreeg ze dagelijks meerdere porties sondevoeding,en bij het toedienen van deze sondevoeding stond haar man, een oude metselaar, haar bij, zodat ze het zonder wijkverpleging konden redden. Want samen deden zij alles. Met hulp van de kinderen waar nodig, maar alles regelde zij samen. 

Toen in juni de controle in het ziekenhuis wederom kanker werd vastgesteld, zakte de grond onder haar voeten weg. Alle scenario’s kwamen voorbij.  Opereren kon niet, want dan zou haar halve gezicht moeten worden verwijderd. Met de schade van de eerst bestralingen zou dat niet goed meer genezen. Nu kon er wel chemotherapie worden geprobeerd. De boodschap was wel, dat dit alleen levensverlengend zou zijn, maar niet genezend.  Keiharde woorden en een hele verdrietig vooruitzicht. Ze zou dat jaar 50 jaar getrouwd zijn en 70 jaar worden.

De chemo werd gestart, ondertussen werd het september en vierden ze samen met familie en kinderen en kleinkinderen hun 50 jarige huwelijk. Ook hoorde ze dat ze overgrootmoeder zou worden. Nog meer reden om vol te houden.

De scan volgde aan aantal maanden later en de chemo leek geen resultaten te hebben. Het werd oktober, ze werd 70 jaar. Alles wat kon werd gevierd en aangepakt. Alles met de verdrietige kanttekening dat het de laatste keer zou zijn.

De immunotherapie die volgde en startte in december viel haar zwaar.   In plaats van resultaat werd ze er zieker van. Diarree, uitdrogen afvallen. Het was het begin van het einde.  Haar lijf raakte uitgeput. Op woensdag kon ze haar bed niet meer uit. Familie werd ingelicht. En degene die ze nog wilde zien kwamen afscheid nemen. Het duurde nog een aantal dagen, waarin ze van comateus tot kraakhelder de laatste dagen heeft doorgebracht met haar familie. Uiteindelijk is ze op maandagmorgen in haar eigen bed rustig heengegaan. In het bijzijn van haar man en haar twee dochters.

Een heel bijzondere vrouw, een verbinder, een zorgzaam en lief, maar ook zeer pittig mens moeten we missen. Nu ruim 2 jaar later denk ik nog dagelijks aan haar, mijn moeder💖

Lieve groet Mariëlle