Marielles Blog over de Wijkzorg deel 91: Euthanasie

Het is december als ze in zorg komt, 84 jaar oud. Omdat er zorgen zijn om het insulinegebruik van mevrouw, wordt de wijkzorg ingezet. Wanneer ik bij haar kom, tref ik een dame aan die graag de regie houdt, maar dat nu moet over geven. Daar wordt ze niet blij van, maar gedwee laat ze het gebeuren. Al die bemoeienis, ze vind het maar niks. Naarmate de zorg vordert, lijkt de diabetes zich te stabiliseren. Het dagelijks prikken wordt afgebouwd naar om de dag, dan twee keer per week en uiteindelijk naar een keer per week. Uiteindelijk gaat het met langwerkende insuline goed en zijn er geen incidenten meer van hypo’s of hyper´s. Er wordt uiteindelijk geen snelwerkende insuline meer gebruikt. Hierdoor hoeven wij nog maar één keer per dag langs te komen. En in de avond bellen we even.

Ondanks dat ze aanvankelijk niet echt op ons zat te wachten, bouwden we toch een band op. Hierdoor werden de gesprekken intenser en kwam vaak ter sprake dat ze eigenlijk vond dat ze een voltooid leven had. Hierover waren al vaker gesprekken geweest met de eigen huisarts, maar er waren geen concrete stappen gezet. De wens was echt duidelijk en overtuigend. Door informatie te geven over expertisecentrum euthanasie zag ze een mogelijkheid. Gelukkig wilde de kinderen haar hierbij ondersteunen. 

Na een leven vol tegenslagen, verdriet, pijn, ziekte en verlies was het genoeg geweest. Als jong meisje opgegroeid in een gezin met een zieke vader en een zieke moeder. Ze had altijd moeten doorzetten en haar zelf zien te redden. Ze vertelde eens dat ze naar het ziekenhuis moest voor een blindedarmoperatie als kind, haar moeder gaf haar een koffertje mee en zwaaide haar vanuit huis uit en ze kon helemaal alleen naar het ziekenhuis. Dit soort verhalen maken indruk. Desondanks praatte ze over haar moeder met veel ontzag en respect. En maakte zij wat van haar leven. Wanneer ze later is getrouwd met een lieve man, blijkt na 15 jaar dat haar man homoseksueel was. Desondanks bleven zij 32 jaar samen en hebben zij twee kinderen gekregen. Ook in dit huwelijk maakte zij ervan wat ze kon. 

Toen een vriendin van haar, na haar liefdevolle zorg, overleed, werd zij verliefd op diens man. Het leven leek haar toe te lachen, eindelijk geluk. Maar niets was minder waar, hij bleek niet de liefhebbende echtgenoot voor haar te zijn, maar een narcistische, agressieve man. Na 3 jaar ging ze alleen verder.

Ondertussen worstelde zij met borstkanker, borst amputatie, baarmoeder kanker, huidkanker, het hield maar niet op. Maar zij gaf niet op. Vol goede moed ging ze elke behandeling en operatie tegemoet. Toen kwam hij, haar derde man in haar leven. Daar heeft ze zo van genoten en hij van haar. Samen genoten ze van reizen en de liefde, totdat hij alvleesklier kanker kreeg en overleed. Vijf jaar heeft dit gelukkige leven geduurd. Ze kijkt er met veel vreugde en liefde op terug, maar inmiddels is ze dus alweer 20 jaar alleen.   

En nu als gevolg van alle lichamelijke ongemakken, de diabetes, nierfunctieverlies en met steeds erger wordende geheugenproblemen, heeft zij de wens om euthanasie te krijgen. Het proces is complex en zeer zorgvuldig. Meerdere gesprekken vinden plaats met arts, specialistisch verpleegkundige en een SCEN arts. Maar vorige week viel het verlossende antwoord, het mag! Komende week woensdag gaat het gebeuren. Ze heeft haar kist, een prachtige mand, uitgezocht, muziek geluisterd, speeches gehoord van kinderen en kleinkinderen. Ze glimt van trots en is zo verschrikkelijk blij. Het is bijzonder om dit mee te mogen maken.

Op de zondag voor de euthanasie half in die week, ben ik in de ochtend bij haar. Ik drink, voor het eerst sinds Corona, een kop koffie bij haar. We praten over het leven, de liefde, haar eeuwige optimisme, hoe ze het leven heeft volgehouden en over de aankomende dood. Terwijl ik met haar spreek, zeg ik haar dat ze een heuse inspiratiebron is voor mij. En dat  ik over haar zeker een blog zal schrijven. Schiet je even op zegt ze, dan kan ik het woensdag nog even horen van je. Ik beloof mijn best te doen en haar woensdag het resultaat te laten zien. Ze lacht, ik lach en neem afscheid. Wat een bijzonder mens!

(Na het lezen van de blog, gaf mw. bovenstaande foto. Trots op alles wat werd gezegd en geschreven. Rust zacht, dappere, lieve vrouw.)

Lieve groet Mariëlle 

 1; https://expertisecentrumeuthanasie.nl/aanmelden-euthanasie/