Marielles Blog over de Wijkzorg deel 90: Sterven op je eigen manier
83 jaar ben je, maar ziet er wel veel jonger uit. Een knappe vent zoals je vrouw je liefkozend noemt. Ik ken je al een tijdje, eerst omdat we zorg leverde aan mw, later omdat jij ziek werd en chemotherapie kreeg. Wij kwamen dan de zorg doen voor de centrale lijn en koppelde de chemo af. Dit alles gebeurd in de eerste COVID golf in april 2020. Jullie waren zo ongelooflijk bang om COVID te krijgen en wilde perse dat er beschermd verpleegd werd. In die eerste COVID periode was bescherming een issue, want er was niet genoeg en alles ging naar de ziekenhuizen. Gelukkig hadden wij ons COVID team, waar wel bescherming was. Zelf werkte ik in dat team, dus namen wij de zorg over van het reguliere team. Je hoopte op een wonder.
En dan deze week, een jaar later gaat het echt slecht. De huisarts had ons gevraagd om de zorg in te schatten, dus daar een afspraak voor gemaakt. Ik zou vrijdag komen. Maar het ging zo slecht dat op donderdag mw ons team belde omdat zij het niet meer wist. Mijn collega is direct naar hen toe gegaan en trof een zieke, zwakke en doodmoeie man aan. Zorg werd verleend en ik zou op vrijdagochtend naar hen toegaan.
Wanneer ik aanbel is er familie in huis, mw is erg aangeslagen, hun dochter is jarig vandaag en de situatie grijpt hen aan. Wanneer ik boven kom zie ik een zeer verzwakte man. Maar wel helder in zijn wensen. Hij wil graag in zijn eigen bed blijven en het liefst niet te veel toeters en bellen zoals hij zegt. Ik geef aan zelf de komende 4 dagen te werken en met hen in de wens mee te willen gaan. Tegelijkertijd bespreek ik ook dat er mogelijk collega’s niet mee kunnen in deze wens, vanwege de hoogte/laagte van het bed. Maar daar heeft mw over gesproken met. Haar kinderen, zij willen helpen waar kan, zodat papa en mama samen in hun eigen bed kunnen blijven tot het einde.
En zo starten wij de zorg voor dhr in zijn laatste fase. We spreken wensen uit en kijken terug op zijn leven. Een boom van een vent, oud marinier een doorzetter met een groot hart voor zijn vrouw en zijn kinderen en niet te vergeten de kleinkinderen. Vol trots sprak hij altijd al over hen. Dat was een van de redenen waarom hij door wilde. Alle extra tijd om samen te zijn.
Nu is de laatste fase dan echt aangebroken. Hij wil leven, maar kan niet meer. De acties om dhr comfortabel te laten zijn, worden besproken met de huisarts. En dan is het zaterdag, hij kan niet meer. Dhr ligt maar te piekeren en is intens verdrietig. Iedereen heeft gisteren afscheid van dhr genomen en hij is er klaar voor. Dan krijg hij iets om te gaan slapen. Zodat hij niet meer hoeft te piekeren en het verdriet van het afscheid nemen te voelen.
Het duurt een tijdje voor dhr echt in diepe slaap is. En wanneer die diepe slaap is bereikt, lijkt het of hij gewoon slaapt. Mw slaapt naast hem, kinderen knuffelen en kussen hem gedurende de dagen. Dochter die fotograaf is maakt nog prachtige foto’s. Het is prachtig om de liefde te zien en te voelen.
Het is altijd onduidelijk hoe lang een sterfbed zal duren. En in dit geval duurde het een aantal dagen. Dagen die werden gevuld met liefde en de herinnering aan een prachtig leven. Uiteindelijk is dhr gestorven met naast hem zijn grote liefde die tot het einde zijn hand heeft vastgehouden.❤️
Lieve groet Mariëlle
