Marielles blog over de wijkzorg deel: 88 Casemanagement 2

Een aantal weken geleden schreef ik over een cliënt met dementie waarmee wij gingen kijken in een niet reguliere woonvorm.

Nadat ik dat blog had geplaatst kreeg ik reactie van een ex leerling. Haar moeder en tante hebben een woonvorm speciaal voor mensen met dementie.

Wel buiten de regio en met doorgaans lange wachtlijsten. Maar zij herkende in het verhaal de cliënt en gaf aan dat er bij toeval een plekje was bij de woongroep van haar tante.

Ondertussen hadden praktijkondersteuner en huisarts aangegeven zich zorgen te maken om mw. Ook kinderen en wijkzorg maakte zich zorgen om mw. Zelfs op de dagbesteding waar mw het doorgaans erg goed deed, zagen zij de achteruitgang die zij doormaakte en de begeleidingsbehoefte die mw had. 

Door al die signalen was duidelijk dat we moesten kijken naar een woonvorm, zoals nu ineens beschikbaar was.  Ik heb hen gemaild en gevraagd zich te verdiepen in deze woonvorm. En ik heb gevraagd hoe zij dit voor mw zouden inschatten. Net als ik waren ook zij enthousiast. De volgende stap was het inlichten van familie en het vragen om hun visie en mening. Vanaf dat moment ging het in stroomversnelling.

Dochter die in het buitenland woont zocht contact met de contactpersoon en dit voelde als een warm bad. De daarop volgende dagen hebben we veel over weer gebeld en aangezien dochter in het buitenland woont, hebben we in goed overleg de knoop door gehakt. Dit is de plek die past bij mw en waar zij de zorg gaat krijgen die ze nodig heeft. 

Het plan werd gemaakt. Mw zou ik langzaam gaan meenemen in de zoektocht naar een passende vorm. En steeds als ik tegen mw hierover praatte, voelde zij zich betrokken. De datum voor de verhuizing en alle randzaken zoals andere huisarts, apotheek etc. werden door ons geregeld. Omdat mw snel in paniek raakt en zich dan letterlijk ziek gaat voelen, besloten we om mw pas op het laatste moment in te lichten.   

Op vrijdagochtend was het zover, ik had een beetje spanning in mijn lijf, maar vol energie heb ik haar het goede nieuws verteld. Ik heb haar de foto’s laten zien en nogmaals benoemd dat dit de woonvorm is waar zij mag “proefwonen”. Mw was verrast, beetje geschrokken, maar gaf letterlijk aan in ga er met een open vizier in. We spraken nog wat na en toen werd ze opgehaald door de taxi, voor de dagbesteding.

Die avond zou dochter bij mw komen en het hele weekend bij mw blijven. De volgende morgen was ik bij mw en trof haar prachtig opgemaakt en opgewekt aan in het bijzijn van haar beide kinderen. Zij waren vrijdag bij de nieuwe woonplek van mw geweest. Beide waren zo super enthousiast, zij waren onder de indruk van de liefde , warmte en gezelligheid die de woongroep uitstraalde. Hun positieve energie straalde af op mw. Het was fantastisch om dit te zien. 

Het hele weekend zijn zij bij mw gebleven en hebben mooie gesprekken gehad. Ze hebben gelachen en gehuild. Samen spullen ingepakt uit het huis waar zij allen zijn opgegroeid. In mijn rol  als casemanager heb ik de laatste dagen hen bijgestaan en begeleid waar nodig. Het was zo mooi om te zien, hoe mw van haar kinderen genoot. En elke morgen was mw weer verbaasd dat haar dochter in huis was. Waarop een flinke knuffel werd uitgedeeld. Voor allen was het duidelijk dat mw haar dementie een groot probleem was, wat mw aardig kon verbloemen.

En dan was vandaag mijn laatste zorgmoment bij mw. Bijna 4 jaar heb ik haar in zorg gehad, we zullen je missen. Maar wat een prachtplek hebben we, mede door een blog, voor jou gevonden. We zullen haar op een afstandje nog even volgen en zodra ze helemaal is gewend, gaan mijn collega en ik bij haar op de koffie.

Lieve groet van een trotse Mariëlle.