Marielles Blog over de Wijkzorg deel 104: En dan is het op….

Een moeder, een oma, een partner, je bent het allemaal. Kanker, het heeft je getroffen. Je bent dapper en pakt alles aan wat wordt voorgesteld. Chemo, bestraling, immunotherapie, operaties, pijnblokkades….alles doe je eraan om in leven te blijven. Wij komen bij je om de chemo af te koppelen en de PICC lijn te verzorgen. Mijn jonge collega is je eerste contactpersoon en lange tijd is zij de enige die je bezoekt. Nu er meer zorg nodig is komen ook de andere collega’s steeds vaker bij je. 

Wanneer ik bij je ben vertel je over jullie vakantie die gepland staat. Jullie gaan weg met de caravan, maar blijven in Nederland, dicht in de buurt van het ziekenhuis. Fijn, er toch nog even uit. De kinderen en kleinkinderen komen jullie bezoeken op de camping. Je kunt daar zo van genieten. We kletsen wat over jullie kampeervakanties en je andere hobby fietsen. Je vertelt dat je zo van zwemmen houdt en dat je het jammer vindt dat je niet kan zwemmen met de kleintjes. Als ik opper om film pleisters te regelen zodat je wel kunt zwemmen, krijg je een glimlach van oor tot oor. We hebben nog een rol op kantoor en beloof haar om die langs te brengen. Ik neem afscheid na de zorg, breng haar later de pleisters en laat zien hoe ze werken.

Tegen een collega die twee weken later bij haar is verteld je dat je zo heerlijk hebt gezwommen met de kinderen en kleintjes. Ik ben blij dat je dat hebt kunnen doen en dat ik daar een bijdrage aan heb kunnen leveren door zo iets simpels. Je zegt je wel goed te voelen, en daarom doe je ook nog mee aan een serieuze fotoshoot om de wijkverpleging beter in beeld te brengen. Je bent strijdvaardig!

Niet snel daarna kom je in het ziekenhuis terecht met buikproblemen. Tot overmaat van ramp kom je thuis met een stoma en een fistel. Daarbij is ook de pijn moeilijk onder controle te krijgen. Het lijkt erop dat dit het begin van het einde is. 

En zo stond ik dan afgelopen week aan je bed, ik schrok van je magere lijf en de doffe blik in je ogen. Samen met mijn collega hebben we je verzorgd en een katheter gegeven. Inmiddels kan je je bed niet meer uit. Je bent verdrietig en wil het leven niet loslaten, het is moeilijk om je zo te zien. Beneden in de kamer zijn je zoon en schoondochter met de kleine. Er is nog een kleinkind onderweg die je graag wilt ontmoeten. Ik heb er een hard hoofd in en ik neem afscheid van je. Voor ik weer werk ben ik anderhalve week verder, ik denk dat jij er dan niet meer bent…  

Nawoord: na het schrijven van deze blog is mw overleden.

Rust zacht dappere vrouw✨

Lieve groet Mariëlle

*De foto is gemaakt in opdracht van Amstelring Wijkzorg. Met toestemming van mw.* Met dank aan mw.