Marielles Blog over de Wijkzorg deel: 103, daar ga je dan
Daar ga je dan
Zo’n drie jaar geleden zag ik je voor het eerst. Je levensverhaal maakte diepe indruk op mij. Jullie leven was er een met veel tegenslagen. Jullie konden geen kinderen krijgen, dit was verdrietig, maar jullie besloten om het leven te omarmen en er iets prachtigs van te maken. Een huis in Frankrijk, beide boeiende banen, het was allemaal heel fijn. Tot de hersenbloedingen van je man Rob. Plannen moesten worden gewijzigd, maar jullie waren zo veerkrachtig.
Ondanks dat, maakten jullie samen de beslissing om het huis aan te passen zodat jouw Rob thuis kon blijven wonen. Met jou en een stukje ondersteuning van de thuiszorg maakten jullie er het beste van. Maar toen sloeg het noodlot toe. Jij werd ziek, darmkanker. Dit verzwakte jou en daardoor kon je niet voor je man zorgen. Rob ging tijdelijk wonen in een verpleeghuis. Zodat jij je kon focussen op je ziekte en het herstel. Maar het ging niet zo goed. Je kwam naar huis met een stoma en ernstig ondergewicht. Je kon niet voor je man zorgen. De treurige beslissing viel , hij zou niet meer naar huis komen. Zo vaak als je kon ging je bij hem langs.
Je regelde alles voor hem, maakte uitstapjes, kocht zijn sigaartjes en zo krabbelde je weer een beetje op. Zelfs de specialist was verbaasd over jou enorme kracht en herstel vermogen.
Tot je vorig jaar te horen kreeg dat je uitzaaiingen had en geen behandeling meer mogelijk was. Dit was voor jouw Rob het moment om aan te geven niet meer verder te willen leven. De gedachte dat hij alleen achter zou blijven zonder jou, maakte dat hij, na een zorgvuldige beoordeling vorig jaar december, uit het leven kon stappen.
Met de gedachte dat ook jij snel zal komen te overlijden, ging je alle zaken regelen.
Geen kinderen, wel veel lieve vrienden over de hele wereld , een kat die een nieuw huis moet hebben, een huis wat je wil verkopen, foto’s opruimen en uitzoeken. Je hebt genoeg te doen. Dit blijkt jou levensduur te verlengen. Maar langzamerhand ging het slechter en slechter. Je kan alleen nog maar vloeibaar eten en je lijf raakt op. Jouw moment is gekomen. Waar je eerst twijfels had wanneer je nou het moment moest kiezen. Was het ineens kraakhelder. Het is op.
En zo hebben we afscheid genomen van je. Nadat mijn collega en ik de infuusnaald hebben geplaatst in jou dunne arm met ragfijne vaten. Nemen we afscheid. Met een dikke kus wens ik je goede reis. En hoop dat jij jouw Rob weer zult ontmoeten.
Vaarwel Yvonne💖
Lieve groet Mariëlle
