Marielles blog over de wijkzorg deel 80: De laatste dagen van je leven.
Een tijdje geleden schreef ik over een echtpaar zonder kinderen dat ervan droomde om na hun pensioen naar Frankrijk te verhuizen. Ze wilde daar gaan wonen ,daar waar zij zoveel mooie jaren hadden meegemaakt. Helaas werd meneer getroffen door een hersenbloeding waardoor meneer halfzijdig verlamd raakte. Een verhuizing naar Frankrijk was daarmee niet meer aan de orde.
Mevrouw maakte het zich eigen om voor haar man te gaan zorgen. Hun huis werd aangepast en zo konden ze thuis blijven wonen. Het huis in Frankrijk, daar hoopten zij ooit nog naar toe te gaan…………
Maar het noodlot sloeg weer toe. Mevrouw werd ook ziek, na verschillende operaties, chemotherapie en bestraling, kwam uiteindelijk de diagnose terminaal. Mevrouw was ongeneeslijk ziek. Dit veranderde alles. Meneer was tijdelijk uit logeren in een verpleeghuis, maar kon uiteindelijk niet meer naar huis. Hij schikte zich in zijn lot, was dankbaar voor de bezoekmomenten van zijn vrouw. Na een aantal maanden kon meneer af en toe een dagje naar huis. Op die dagen hielpen wij meneer. Het echtpaar genoot van deze momenten. Zo kwam ook de vakantie ter sprake en de wensen die zij samen nog hadden. Dit jaar zijn ze samen 2 weken naar een fantastisch zorghotel geweest.
De wens om vóór zijn vrouw te overlijden zorgde ervoor dat meneer ging vragen of hij voor euthanasie in aanmerking zou komen. Nadat het hele traject is doorlopen heeft meneer toestemming gekregen. En zo kon hij een datum vastleggen. Nadat hij dit had gedaan kwam de vraag of hij de laatste dagen van zijn leven thuis kon doorbrengen? Natuurlijk kan dat, we hebben het geregeld met het verpleeghuis en zo kwam meneer deze zondagmorgen naar huis, liefdevolle kaarten van de zorg uit het verpleeghuis maakte het al een stuk definitiever voor meneer.
De wens om nog een paar dagen samen te zijn met zijn vrouw is in vervulling gegaan. Meneer verbleef op de benedenverdieping. Een grote wens van dhr werd uitgesproken, of wij misschien meneer boven in de woonkamer zouden kunnen krijgen. Er kan gebruik worden gemaakt van tillift en een traplift. Mijn collega en ik gaan kijken of het gaat lukken. Met enig kunst en vliegwerk lukt het. En zo is er een emotioneel weerzien met zijn eigen huiskamer en zijn dierbare spullen. Hij is al anderhalf jaar niet meer boven geweest. Hij zit als een koning in zijn stoel en zichtbaar is hij geëmotioneerd. Ook zijn vrouw blijft haar dankbaarheid uitspreken. We filmen onze transfers en geven de collega’s tips. Met het team maken we de afspraak om dit echtpaar de komende dagen volledig in de watten te gaan leggen en ons even niet druk maken over wat wel en niet mag. Samen de komende dagen nog even genieten is ons doel. Het is een drukke periode, veel mensen bellen om afscheid te nemen. Anderen komen langs om afscheid te nemen of om hem op andere gedachten te brengen. Maar hij is vastbesloten, hij wil sterven.
En dan is het moment aangebroken ik heb dienst. Samen met mijn collega verzorg ik dhr voor de laatste keer. Een emotioneel afscheid. Waarbij ik hem goede reis wens. Op de fiets naar huis denk ik aan hen en ook de volgende dag zit ik in vergadering bij de OR, maar regelmatig schiet de hele situatie door mijn hoofd. Hoe sterk kun je zijn om dit pad te bewandelen. Ik word er stil van. Rust zacht R.
lieve groet Marielle
