Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 75: Kwetsbaar

Eigenlijk schrijf ik vrijwel altijd over cliëntsituaties. Daarmee geef ik een beeld van mijn werkzaamheden en alles wat de wijkzorg meemaakt achter de voordeur. Maar door een gesprek met een stagiaire afgelopen week, kwam er iets naar boven wat ik nog niet onder de aandacht heb gebracht. Namelijk dat wij als zorgprofessionals eigenlijk in een super kwetsbare positie zitten. Je hoort in het nieuws over agressie tegen politie, ambulancepersoneel en andere zorgverleners. Helaas hebben wij ook te maken met agressie of onveilige werksituaties.

Zo schiet mij een situatie te binnen waarbij een collega werd beschuldigd van diefstal en geen zorg meer mocht verlenen. Deze collega was al jaren een vast teamlid en wij als team stonden volledig achter haar. Wij zijn ook in gesprek gegaan met – in dit geval – het echtpaar en met de familie. Het bleek te gaan om een kettinkje, vooral meneer was erg vasthoudend in zijn verhaal. De familie stond gelukkig ook achter ons en het kettinkje was volgens mij weer gevonden, maar de schade was al aangericht. De collega was beschadigd en heeft zich daar echt rot over gevoeld.

Nog een voorbeeld. Hier hebben wij langdurig zorg verleend bij een cliënt die een inwonende zoon had. De zoon zat vanwege een geschil zonder werk, had geen sociaal netwerk en ook nog een drankprobleem. De focus lag volledig op de wijkzorg. In het begin begon het subtiel, met kleine opmerkingen maken over collega’s. Het uitspelen van collega’s en later kwam het zelfs tot intimidatie. Steeds meer collega’s voelden zich onprettig. Hoe we de zorg ook verleende, er was altijd een reden om te reageren.

Op een bepaald moment ben ik samen met mijn collega het gesprek aangegaan en hebben we onze bevindingen en situaties voorgelegd aan de cliënt en haar zoon. Dit is natuurlijk een heel proces, want vanwege zorgplicht kun je niet zomaar stoppen met de zorg. We spraken met hen af dat wij met elkaar regels omtrent communicatie en bejegening zouden opschrijven in de vorm van een contract. Daarin beschreven wij waar wij ons allen aan moesten houden. Wanneer dit door iemand zou worden nagelaten, dan stonden wij in ons recht om de zorg te stoppen. Met de afspraak dat wij wel een andere zorgaanbieder zouden vinden.

De eerste dagen leek het rustig te zijn en liep het goed. De communicatie ging prima en alleen naar het aanspreekpunt. Tot op een avond de zoon zich zeer onaardig uitliet tegenover mijn collega en haar daarbij zowel fysiek als mentaal intimideerde. Volledig overstuur stuurde zij die avond een bericht in de Whatsapp groep.

De maat was vol. De dag erna ben ik direct de confrontatie aangegaan en heb ik aangegeven dat de zorg beëindigd zou worden, zodra wij een andere geschikte zorgpartner hadden gevonden voor mevrouw. Totaal overdonderd door deze stap en het uitvoeren van onze gemaakte afspraak reageerde de zoon teleurgesteld. Maar wij hebben doorgezet en de cliënt heeft een goede zorgverlener gekregen. Met alle kennis die wij in de jaren hadden opgedaan, heb ik de situatie uitvoerig besproken met de nieuwe zorgverlener. Zodat zij wel waren voorbereid op de moeilijke situatie. De opluchting bij collega’s was groot.

Maar ook minder heftige situaties kunnen invloed hebben op zorgverleners. Onrealistische wensen van familieleden, of zelfs van huisartsen en of manipulerende partners kunnen zorgen voor de nodige impact. Wanneer er bijvoorbeeld geen reden is om 3 x per dag bij iemand zorg te verlenen, dan zijn wij verplicht om dat te herindiceren. De reacties die je dan krijgt zijn niet altijd even prettig. Persoonlijk kan ik daar wel tegen, maar wanneer een stagiaire of jonge collega letterlijk wordt afgeblaft, dan levert dat wel schade op.

Nu in Corona tijd speelt veiligheid en je veilig voelen een grote rol. Wij willen alle zorg doen en zullen daar ook ons best voor doen. Maar soms zijn we gedwongen om zorg terug te schroeven of af te zeggen. Word dan niet boos, maar heb begrip.

Lieve groet,
Mariëlle