Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 74: Het impact van covid in je laatste fase

Ze is net 80 jaar geworden, heeft 2 volwassen dochters en leuke kleinkinderen. Ik leer mevrouw kennen, omdat er een zorgvraag is in verband met een palliatieve terminale situatie. Mevrouw heeft uitgezaaide kanker en ondanks de behandeling zit het overal. Al weken zorgen haar meiden voor haar, maar ze raken op. De zorg voor hun moeder wordt steeds zwaarder. De kanker neemt bezit van mevrouw en zij wordt steeds zwakker. Ze heeft meer en meer hulp nodig, het is zwaar. De dochters geven aan dit niet lang meer vol te houden. Ondanks de wens om thuis te blijven, wordt er in overleg met de huisarts gezocht naar een hospice waar ze dan de laatste dagen kan gaan doorbrengen. Er wordt een hospice gevonden en standaard moet er een coronatest worden afgenomen. Spullen zijn al ingepakt en dan komt de uitslag: Positief!

Wat een impact heeft dit zeg. Mevrouw mag niet naar de hospice. De dochters moeten in quarantaine. Dat betekent dat zij of naar huis gaan en het risico lopen hun moeder niet meer te zien. Of zij blijven bij hun moeder en kunnen in deze verdrietige periode niet bij hun eigen kinderen en partners zijn. Van dichtbij zie ik het verdriet. Ik voel met hen mee. Wat een verschrikkelijke situatie. Je weet dat je je moeder gaat verliezen en hebt dan behoefte aan een arm om je heen van je partner of je kinderen. Noodgedwongen kan dat dus niet.

We breiden de zorg uit, ondanks de besmetting, en gaan volgens protocol volledig beschermd de zorg verlenen. Eerst 2x per dag, maar al heel snel is mevrouw niet comfortabel en schalen we de zorg op.

Die avond is mijn collega bij mevrouw en het gaat niet goed met haar. De huisartsenpost (hap) is in eerste instantie niet happig, wanneer wij bellen voor een consult. Dit zorgt bij de familie voor nog meer verdriet. Maar gelukkig kunnen we met kunst en vliegwerk, een beetje drammen en een beetje buiten de lijntjes kleuren – in overleg met de dienstdoende huisarts – mevrouw weer comfortabel krijgen. De opluchting van de familie is zichtbaar en dan nemen we afscheid voor de nacht. Wij dragen nog even over aan de voortreffelijke nachtzorg die bij de familie komt.

De volgende dag weten we met de eigen huisarts concrete afspraken te maken over beleid en medicatie. De huisarts verontschuldigde zich nog even voor de onduidelijkheid van de avond ervoor. En we besluiten het maar zo te laten. Het gaat erom dat de cliënt geholpen is en dat is uiteindelijk gelukt. De situatie is nu duidelijk, het gaat niet lang meer duren. Beide dochters hebben inmiddels ook de uitslag en zijn beide positief. Gelukkig zijn wij goed beschermd en kunnen wij hen bijstaan. 

Uiteindelijk is mevrouw rustig heengegaan en op verzoek van de dochters staat er op de overlijdensakte geen corona, maar gestorven aan de gevolgen van kanker. 

Doodgaan in corona tijd, je dierbare verliezen in deze tijd is zo zwaar. Het zien van het verdriet en het onvermogen om al je dierbaren om je heen te hebben als je sterft, geeft mij de rillingen. Ik leef mee met hen die dit hebben meegemaakt en mee maken.

Lieve groet,
Mariëlle ❤️