Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 73: Als er geen uitzicht meer is
Een man van de wereld; 84 jaar.
Hij heeft 35 jaar in Amerika gewoond, gehandeld in diamanten, veel reizen gemaakt. Hij woont al inmiddels al jaren in Nederland. Hij is zijn vrouw al verloren en ook zijn zoon is verongelukt. Hij heeft veel meegemaakt, mooie dingen, maar ook veel leed. Hij heeft nog een dochter die zielsveel van hem houdt. Dhr. heeft een oncologische wond op zijn hoofd. Deze wordt twee keer per week door ons verzorgd. Hij maakt altijd grapjes en ook mijn collega’s kunnen het goed met hem vinden.
Dan tijdens een van onze bezoeken doet hij niet open. Hij reageert niet op de bel of op de telefoon en mijn collega kan niet naar binnen. Via de buren klimt zij via het balkon naar het balkon van dhr. Ze ziet hem liggen, gelukkig is hij wel aanspreekbaar. Ernstig verzwakt wordt hij opgenomen in het ziekenhuis. Dan komt – na een week of twee – vanuit het ziekenhuis het signaal dat dhr naar huis wil. Hij heeft slecht nieuws gekregen en wil de tijd die hij nog heeft thuis in zijn eigen omgeving doorbrengen. Hij heeft nog een paar weken tot een paar maanden. Hij kan naar huis, maar is erg valgevaarlijk doordat hij zo verzwakt is en acuut hartfalen heeft. Dus naar huis kan wel, maar met extra zorg en dat wil hij juist niet. Geen gedoe, maar gewoon naar huis. Zijn dochter is erg ongerust en geschrokken, zij wil het liefst 24 uurs zorg voor haar vader. Hij lijkt onvermurwbaar, dus een passend plan wordt bedacht.
Mijn collega volgt een opleiding in het ziekenhuis waar dhr verblijft. We overleggen met de dochter, mijn collega gaat bij hem langs. Ze gaat de situatie inschatten en weet dhr te overtuigen van de noodzaak om tenminste een nachtzuster in te zetten. De dochter is blij met dit initiatief. En zo komt hij naar huis.
Wij komen overdag een paar keer en in de nacht is er dus iemand aanwezig. Voor zover goed nieuws, maar dhr heeft al gauw in de gaten dat dit voor hem geen kwaliteit van leven is. Hij weet zeker dat hij eruit wil stappen: “Het is goed geweest.”
En zo was het vandaag dan de dag. De dag dat ik samen met mijn collega een infuus heb ingebracht en afscheid van hem genomen. Vanmiddag kreeg ik het bericht van de huisarts dhr in alle rust is overleden.
Lieve groet, Mariëlle
