Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 72: Samen oud worden

We komen al een tijdje bij het echtpaar. Mevrouw heeft longproblemen, ze heeft vroeger TBC gehad en als gevolg van littekenweefsel zit er weinig “rek” meer in haar longblaasjes. Dit zorgt voor periodes van longontsteking en ernstige vermoeidheid. Ze heeft hulp nodig bij medicijngebruik, het aantrekken van steunkousen en bij het douchen. Zeer regelmatig heeft mevrouw ernstige smetplekken. Zeker wanneer ze zich niet goed voelt zie je de smetplekken verergeren.

Ze zijn al 60 jaar getrouwd. Haar man heeft helaas ook een behoorlijk ziektegeschiedenis. Hij heeft darmkanker gehad, heeft een stoma en heeft hartklachten. Inmiddels heeft hij ook de diagnose dementie. En deze dementie zorgt voor een karakterverandering.

Vroeger was meneer dragline machinist, oftewel kraanmachinist. Omdat mijn man en zoon ook dit vak uitoefenen, spreek ik regelmatig met meneer over zijn werk van vroeger. Er was ook toen al woningnood en daarom woonden zij in een salonwagen, bij het werk. Als de klus klaar was, dan gingen ze met wagen en al mee naar de volgende klus. Er zijn kinderen geboren op verschillende plaatsen in Nederland.

Meneer kan vol trots vertellen over zijn werk en het verleden houdt hem veel bezig. Voor mevrouw was dit niet altijd even makkelijk. Zij heeft het rondtrekkende leven als zwaar ervaren. Blij was ze dan ook toen ze een woning konden huren.

Nu – jaren later – zijn ze hoogbejaard en hebben te maken met gezondheidsproblemen. Ze hebben de wens om zo goed en zo kwaad als het gaat samen te blijven. Maar dan gaat het mis. Meneer krijgt last van achterdocht en woede-uitbarstingen richting mevrouw. Haar gezondheid gaat achteruit, we zien mevrouw achteruitgaan, haar huid weerspiegelt haar ziel.

Er wordt contact gezocht met familie en huisarts. Er wordt gekeken naar opnamemogelijkheden en ondertussen wordt er met medicatie een oplossing gezocht. Dit om de situatie onder controle te houden. Ondertussen geeft mevrouw aan dat zij op is en er in toestemt dat meneer wordt opgenomen. En daarmee dat zij niet meer samen zullen zijn. Het doet haar zoveel verdriet. Meneer is vooral onrustig, want ondanks dat zijn geheugen hem in de steek laat, voelt hij dat er iets is. Het is een verdrietig tafereel.

Terwijl er hard wordt gezocht naar een plekje, breekt de corona crisis uit en komt het allemaal op een laag pitje te staan. En een geluk bij een ongeluk, de medicatie slaat aan bij meneer. Hij wordt rustiger, minder boos en zelfs behulpzaam voor mevrouw. Hij kan nog een beetje rommelen in en om het huis en zijn favoriete plekje de tuin.

Dan slaat de twijfel toe en stopt mevrouw het hele opnameproces. Iedereen is in shock. Wij als team kijken toe en volgen de ontwikkelingen. 

Stiekem ben ik blij voor hen, hopend op het uitkomen van de wens om samen te blijven.

Lieve groet,
Mariëlle