Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 69: Als het einde nadert

Samen hebben ze een flinke carrière gemaakt. Dhr. en mw. hadden beiden een goede baan. Doordat zij tot hun verdriet geen kinderen konden krijgen, hebben zij zich volledig op hun carrière gestort. En met veel plezier hebben zij gewerkt. Het had hen geen windeieren gelegd. Met als resultaat een eigen huis hier en een eigen huis in Frankrijk. Ze genoten van het leven en hadden hun draai gevonden. Hun grote droom was om na pensionering in Frankrijk gaan genieten. 

Maar toen sloeg het noodlot toe. Tijdens een vakantie in Frankrijk kreeg dhr. een hersenbloeding. Na zijn revalidatie was het gelukkig mogelijk om toch naar huis te kunnen. Mw. had hun drive-in woning laten aanpassen en zo zou de toekomst anders worden, maar wel met mogelijkheden. Met alle aanpassingen die waren aangebracht en de fantastische inzet van mw., kon dhr. thuis wonen en samen maakten ze ook toen weer wat van het leven. Een aangepaste auto zorgde ervoor dat zij samen nog op stap konden. Het leven lachte hen  weer een beetje toe.

Totdat mw. zich niet goed voelde. Er volgde een dramatische diagnose. Kanker en zoals het er naar uitzag met een slechte prognose. Ze moest worden behandeld en kon daarom niet voor haar man zorgen. Meneer werd tijdelijk opgenomen in een verpleeghuis. Mw. kreeg chemotherapie en meerdere operaties. Het leek even niet voor niets te zijn. De artsen haalden alles uit de kast om mw. te helpen. 

Mw. werd geopereerd en na de zware operatie volgde er een revalidatietraject. Ze ging in het verpleeghuis revalideren, waar ook haar man logeerde. Na een aantal weken mocht ze naar huis en voelde zij zich best goed. Eén keer per week kwam dhr. naar huis om even weg te zijn. Mw. was nog te zwak om veel te ondernemen, maar genoot ervan haar man in haar buurt te hebben. Daar waar nodig verleende wij zorg aan meneer, omdat zijn vrouw daarvoor te zwak was. 

En toen kwam er een dramatische uitslag van mw. Na alle operaties, chemotherapie etc., kreeg zij te horen dat zij nog maar enkele maanden te leven zou hebben. Geen kinderen, een man met een halfzijdige verlamming en niet meer thuis kon wonen. Kortom, mw. stond er alleen voor het regelen van een uitvaart, opruimen van spullen en ook nog het verwerken van de boodschap dat je dood gaat. Wat een verschrikkelijk slecht verhaal. Samen met mijn collega’s was ik aangeslagen en wilde zo graag iets voor hen betekenen.  

Maar wat kun je en wat mag je regelen als verpleegkundige in de wijk? We vroegen naar de wensen van mw. en dhr. Beide gaven aan het liefst samen te zijn tot het einde. Maar omdat dhr. niet thuis woont, is dat niet gemakkelijk te regelen. Toch is het mogelijk om een aantal keer thuis te komen logeren bij mw. En wanneer zij echt in haar laatste levensfase zal zijn, zal dhr. naar huis komen en zullen wij de zorg voor dhr. (tijdelijk) overnemen van het verpleeghuis.

Tot die tijd zullen we kijken hoe we de dagen zo goed mogelijk kunnen kleuren voor het echtpaar. Binnenkort gaan zij samen een week naar een zorghotel, waar zij beiden in de watten gelegd zullen worden. Wij zullen ze bijstaan daar waar wat wij dat kunnen.

 Lieve groet,
Mariëlle