Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 68: Als de werkelijkheid zo anders is

86 jaar is hij. Een boom van een vent, altijd midden in het leven gestaan. Een eigen bedrijf, vrijwillige brandweer, militaire dienst. Een goed huwelijk, prachtige lieve kinderen, hij heeft het allemaal (gehad). Hij is bij ons in zorg gekomen voor hulp bij medicatie inname en zwachtelen. Inmiddels is hij alweer een jaar of twee in zorg. We zien achteruitgang bij meneer. Hij vergeet dingen, zoals sleutels of hij vergeet te eten. Hij belt meerdere keren per dag aan bij zijn buurvrouw, in de veronderstelling dat hij haar nog niet heeft gesproken die dag. Hij slaapt slecht en verdwaalt zo nu en dan in zijn eigen dorp. Hij heeft nog een auto en als gevolg van de herkeuring via CBR is het rijbewijs ingenomen. Het is een klap in zijn gezicht, geen rijbewijs, niet meer mogen autorijden, hij begrijpt er niks van. Want hij ziet zichzelf niet zoals wij hem nu zien. Hij is in gedachte nog steeds die zelfstandige, sterke en slimme vent die hij altijd was. 

Wanneer ik op een ochtend bij hem ben en hem een beetje down aantref, zegt hij ineens iets in de trant van, ik word toch niet gek? Terwijl ik met hem in gesprek ga over het ouder worden en de achteruitgang die daarbij optreedt, zowel lichamelijk als geestelijk, luistert hij aandachtig. Wanneer ik hem vraag of hij iets herkent in wat ik zeg, knikt hij instemmend. Hij zegt: “Ik vind het zo erg dat ik dingen niet meer weet, ik ben altijd zo gezond geweest.”  

Ik beloof hem dat wij goed op hem zullen letten en ons best doen om hem zo zelfstandig mogelijk te laten functioneren. Terwijl ik gedag zeg en weg loop, bedenk ik mij dat dit de eerste keer is dat hij zijn gevoel heeft geuit.

De volgende zorgmomenten gaan weer als daarvoor, hij is zich meestal niet bewust van zijn situatie en praat vooral over vroeger, militaire dienst, de vrijwillige brandweer, een nachtelijk rit op de motor en natuurlijk niet vergeten zijn eigen bedrijf. Hij vertelt vol trots over dit bedrijf en wat hij daar allemaal meemaakte. We weten inmiddels alles van zijn zaak 😉.

En dan gebeurt er een ongeluk. Doordat hij niet meer mag autorijden, gaat hij op de fiets het dorp in. We zien hem wel eens rijden en eerlijk gezegd was dit wel een beetje te verwachten. Maar goed, meneer verandert plotseling van richting en kijkt daarbij niet uit, hij geeft geen richting aan en rijdt andere fietsers ondersteboven. Een bloedbad op de straat. Hij wordt door zijn dochter naar het ziekenhuis vervoerd en wordt daar verbonden. De wonden zijn enorm, dat hij niets gebroken heeft is een wonder.

Zijn verhaal is verdrietig, want hij vindt dat hij opzettelijk is aangereden en elke keer als de wonden verzorgd moeten worden vertelt hij dat het asociaal is. Gelukkig is hij lichamelijk goed gezond en wonder boven wonder genezen de wonden snel. Binnen vier weken is alles dicht. En daarbij is ook het fietsongeluk voor meneer een vage herinnering. Dementie is verschrikkelijk, in welke vorm dan ook..❤️

Lieve groet, Mariëlle