Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 67: Dag lieve vrouw
(Vervolg op blog “Wanneer dan”)
Ooit kwam ze in zorg voor hulp bij steunkousen. Maar inmiddels krijgt ze meer en meer zorg. Begeleiding bij medicatie inname, herinneren aan maaltijden en eenmaal per week helpen wij haar bij het douchen, omdat ze bang is om (weer) te vallen.
Maar over het algemeen is zij – zeker op haar haar goede dagen – nog heel zelfstandig. Maar er zijn momenten dat het niet goed gaat. Vooral als ze even heeft geslapen, dan is ze zo van slag door het dromen. Dan kan ze helemaal angstig, onzeker of verdrietig zijn. En dan heeft ze behoefte aan sturing.
Vaak kan ze lachen om de levensechte dromen, of soms is ze intens verdrietig. Al een paar keer eerder werd ze opgenomen in ziekenhuizen of revalidatieafdelingen, na valpartijen en ook heeft ze een delier gehad. Maar de wens om naar huis te gaan was altijd sterk aanwezig. En daar vocht ze voor, iedere keer weer.
Toch ging het in de loop van de jaren steeds een beetje minder. En zo werd in overleg met familie gezocht naar een passende plek waar ze zorg in nabijheid heeft, zodat zij niet meer (lang) angstig of verdrietig hoeft te zijn, maar op een bel kan drukken als zij het echt niet meer weet. Dat is in de wijk anders, omdat wijkzorg maar 4x per dag kan komen en wij dus haar niet altijd kunnen opvangen.
En nu is het zover, een prachtig appartement in het verpleeghuis in haar dorp. Een appartement waar ze zelfstandig kan zijn met de hulp in nabijheid. Ik heb afscheid genomen van haar vandaag, want mijn vakantie is begonnen. Ze gaat volgende week verhuizen en ze heeft er zin in. “Ik krijg een prachtplek” verzekert ze mij. En natuurlijk vraagt ze of ik een keer kom koffie drinken. Ik beloof het.
En met een warme handdruk vanwege de corona maatregelen zeg ik gedag. Dag lieve vrouw, veel geluk.
Lieve groet,
Mariëlle
