Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 60: Dankbaar

Ze is pas 73 jaar oud, ze staat midden in het leven en ondanks haar gepieker maakt ze wat van het leven. Ze handwerkt graag, de meest mooie dingen maakt ze. Borduurwerk, breiwerk, poppetjes van vilt, ze vindt het allemaal leuk om te doen. Ik heb haar leren kennen doordat ze bij ons in de Covid route is gekomen.

Ze heeft een helse rit gehad zoals ze zelf zegt. Bijna 2 maanden geleden kwam ze uit een revalidatiecentrum na het krijgen van een nieuwe heup. Eindelijk een nieuwe heup, dus het kon nu alleen maar beter gaan. Maar toen kreeg ze de griep. Balen, want nu kon ze niet goed revalideren. Maar de griep bleek iets heel anders te zijn. Na een week kon ze niet meer en ze werd uiteindelijk opgenomen in het ziekenhuis. En ja hoor: ze was Corona positief.  De vermoeidheid nam toe, koorts kwam moeilijk onder controle, maar gelukkig werd ze niet benauwd. Door het toedienen van zuurstof knapte ze op en langzaam leek het de goede kant op te gaan. Uiteindelijk na 3 weken werd ze ontslagen en mocht ze weer naar huis. 

Er was nog een lange weg te gaan. De revalidatie na Corona was begonnen. De angst om dood te gaan kwam steeds terug. Maar door geduld te hebben, te praten en te luisteren kwam haar zelfvertrouwen beetje bij beetje terug.  De zuurstof werd steeds minder per minuut, totdat we na overleg met mevrouw en de huisarts de zuurstof helemaal mochten stoppen. Dit was zo spannend, maar door die juiste begeleiding en geduld op te brengen, kreeg mevrouw het vertrouwen weer terug in haar eigen lijf.

Dat is wel een rode draad in de begeleiding van Corona patiënten. Vermoeidheid en angst maken ineens een groot onderdeel van het leven. Niets is meer vanzelfsprekend. Ook de levensvragen of het ooit nog goed komt passeren regelmatig bij meerdere cliënten de revue.

Ook bij deze vrouw kwamen de vragen steeds terug. Door voldoende tijd te investeren in de revalidatie zien wij bij de meeste cliënten een herstel behalen tot aanvaardbaar niveau. Mevrouw had veel baat bij de gesprekken en de positieve benadering die wij als corona team hebben ingezet. En zo ging zij na een aantal weken over naar haar reguliere wijkteam. Ze vond het jammer om afscheid te nemen van ons, want wij hadden haar op haar kwetsbaarst meegemaakt, maar was dankbaar voor de wijze waarop wij haar hadden ondersteund. Als aandenken had ze een vilten poppetje gemaakt voor mij, zodat ik haar niet zou vergeten. 

Lieve groet,
Mariëlle