Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 58: Tot de dood hen scheidt

Het begon al een tijd terug; een meneer met buikpijn en algehele malaise. Onverklaarbare klachten en zo ineens doodziek, een ziekenhuisopname volgde. Er bleek een tumor in de galwegen te zitten. Zonder te ingewikkeld te worden; “een omleiding aanleggen was noodzakelijk”. Een flinke operatie volgde en een drain moest ervoor zorgen dat er gal kon worden afgevoerd. De reden waarvoor wij werden ingezet was het dagelijks verzorgen van de buikwond en de drain. 

Steeds weer terug naar het ziekenhuis voor controle en behandelingen, uiteindelijk mocht de drain er uit en was onze zorg niet meer nodig. Maar binnen zeer korte tijd begon de ellende weer opnieuw en werd er weer een drain geplaatst. Zo ging het een keer of zeven. Inmiddels gingen weken en maanden voorbij en waren het periodes van zorg en geen zorg. 

In de tijd dat er geen zorg nodig was, deed meneer wat hij kon. Een energieke jonge vent, die samen met zijn vrouw genoot van reizen, eten, muziek en klussen, het liefst aan zijn oude auto’s. Totdat hij weer ziek werd; weer die rare onverklaarbare klachten. Weer naar het ziekenhuis, weer naar huis, meer dan vijf keer in de maand, totdat hij aangaf dat het zo niet langer kon.

Hij werd weer door een scan gehaald en er werden vele onderzoeken gedaan. Meneer kon prima aangeven waar hij allemaal pijn had, en dat was niet alleen aan de kant van de gal. Door te blijven zeggen wat hij voelde en de klachten die steeds verergerde, werd er uitgebreid onderzoek gedaan. De uitslag was slecht, kanker, het zat in de buik en het kon niet worden genezen. Keiharde conclusie, die je bijna met je ogen dicht had kunnen zien aankomen. Periodes van bestraling en chemotherapie om de tumorgroei te stoppen volgde. 

Tijdens deze periodes leverden wij ook zorg. Geen zorg in de vorm van wondverzorging, maar begeleiding en gesprekken over de situatie. De periodes van onzekerheid en stress hadden ook zijn weerslag op de partner van meneer. Zij was zo bang om haar man te verliezen. Dat zij letterlijk in de paniek om zich heen begon te slaan. Door in gesprek te gaan over de angsten van haar en meneer kon ik hen helpen met nieuwe inzichten. Met als doel dat zij de tijd die zij nog samen hebben ook nog mooie dingen kunnen meemaken.

Voor nu spreken wij elkaar zeer regelmatig, en ondersteunen wij waar nodig. Het einde is onvermijdelijk. Dat weten zij allebei, maar toch proberen zij er met elkaar nog wat van te maken. En wij kijken en luisteren, springen in op de behoeftes die nog komen gaan, wij zullen er zijn voor meneer en zijn vrouw.

Lieve groet,
Mariëlle