Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 57: Niet te bevatten

Het is eind van de week en net voor vijf uur krijgen wij een telefoontje van de huisarts met de vraag of wij op intake willen bij mevrouw X. Mevrouw heeft slecht nieuws gehad vanuit het ziekenhuis en de huisarts verwacht een snelle achteruitgang. We nemen de cliënt aan en bellen om een afspraak te maken voor een intake op maandag. 

Het weekend gaat voorbij en op maandag middag maak ik kennis met mevrouw. Ze zit in haar luie stoel en haar zus uit Amerika en haar zoon zijn aanwezig. Hij is net zo oud als ik en vertelt in vogelvlucht over de afgelopen weken. Het is een echt horror-verhaal met een heel slechte uitkomst, maar er is hoop op een behandeling. Mevrouw zit er gelaten bij, ik kijk naar haar en zie haar verdriet, angst en machteloosheid. Ze wil eigenlijk al die hulp niet, maar ziet ook dat haar zoon het niet alleen aankan.

We bespreken de mogelijkheden van verzorging thuis en ik vertel haar heel duidelijk dat zij de regie heeft en het tempo aangeeft waarin dingen gebeuren. Het lijkt haar gerust te stellen. Na ook de benodigde handtekeningen te hebben verzameld voor het zorgplan en de zorgovereenkomst neem ik afscheid. Ik laat het kaartje achter en spreek af de volgende dag de zorg te gaan inzetten. 

Wanneer mijn collega de volgende dag bij mevrouw komt, is de situatie flink verslechterd. Ze voelt zich slap en haar kleur is allesbehalve gezond. Er staat nog een ziekenhuis afspraak gepland voor de woensdag, maar zoals mevrouw nu is kan zij niet eens zelf naar het toilet. De huisarts wordt gebeld en komt direct. Ook zij schrikt van de snelle achteruitgang. Zij neemt contact op met het ziekenhuis en terwijl zij de behandelend arts aan de telefoon heeft voor de uitslagen van de scans, zorgt mijn collega voor mevrouw.

De uitslag is bij hoge uitzondering aan de huisarts doorgegeven en is niet goed. Het is een emotionele boodschap die de huisarts moet geven. Mevrouw, haar zus en de zoon zijn in shock, nu is er geen hoop meer. Mijn collega heeft de situatie bekeken en ingeschat, heeft een hoog-laag bed besteld dat nog diezelfde dag geleverd gaat worden, want mevrouw kan niet meer de trap op. Ze steunt de familie en mevrouw en ze spreekt nog even met de huisarts. Mijn collega geeft aan dat ik de dag erna weer kom en dan opnieuw de zorg zal inschatten en contact op zal nemen met de huisarts indien nodig. 

Wanneer ik woensdag kom, vangt de zoon mij op in de gang. Hij is kapot van verdriet, geeft aan dat mevrouw enorm veel pijn en ongemak heeft en dat er echt iets moet gebeuren. Ze is de avond ervoor in haar “nieuwe bed” gaan liggen en is er niet meer uitgekomen. Ze heeft gesproken met haar zoon en zus en heeft gezegd dat het genoeg is geweest.

Wanneer ik de kamer binnen kom schrik ik van mevrouw. Maandag zat ze in haar stoel en was ze aanspreekbaar nu ligt ze in bed nauwelijks aanspreekbaar. Ze ziet heel erg geel. Het is verschrikkelijk naar om te zien. Ik vraag haar wat zij zou willen. Haar antwoord is duidelijk, ze wil niet meer, ze heeft de hoop opgegegeven. Ze is intens verdrietig en de familie is er kapot van. 
Diezelfde middag komt de huisarts en starten we de sedatie. Tijdens de laatste uren van mevrouw haar leven vangen we de familie zo goed mogelijk op. Het is een intense periode van nauwelijks twee dagen. De emoties lopen hoog op, desondanks lijken ze vrede te hebben met de situatie. Zij hebben hun geloof wat hen helpt, heel bijzonder om daar bij te mogen zijn. Mevrouw is op vrijdag overleden, slechts 69 jaar oud.

Lieve groet, Mariëlle