Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 56: Alleen oud worden

Steeds vaker krijgen wij zorgvragen binnen voor mensen die alleen zijn. Mensen met nauwelijks tot geen familie en een beperkt sociaal netwerk. Daardoor zijn er geen mantelzorgers. Je vraagt je dan wel eens af hoe komt dat iemand zo alleen in het leven staat. Deze vraag heb ik gesteld aan een cliënt van ons, die inmiddels is overleden.

Hij was begin 70 en woonde alleen in een grote bungalow. Ziek, echt ernstig ziek, maar desondanks hield hij de zorg af. Tot het echt niet meer ging en de huisarts ons vroeg om snel zorg te gaan bieden.  Uiteindelijk stemde dhr hierin mee en kregen wij een sleutel om binnen te kunnen. Want de trap af lopen ging moeizaam. 

Tijdens mijn eerste kennismaking met dhr zag ik hoe ongemakkelijk hij zich voelde. Ik trof hem in zijn slaapkamer op de rand van zijn bed. Hij wilde zich aankleden, maar het lukte niet. Op de grond trof ik een spoor van diarree tot aan het toilet. Hij verontschuldigde zich voor de troep. Hij kon het niet ophouden en had niet de puf om het op te ruimen. Ik stelde hem gerust en hielp hem met aankleden. Nadat hij zich aan de keukentafel te goed deed aan de pap die ik had klaargezet, ben ik naar boven gegaan. 

Ik heb het bed afgehaald en verschoond, de vloer gedweild en het toilet schoongemaakt. Die arme man. Het was vies en overduidelijk zichtbaar al enige tijd niet schoongemaakt. Het is niet mijn taak om huishoudelijk werk te doen, dat klopt. Normaal doe ik  het ook niet, maar  deze man had alleen een goede vriend in Arnhem wonen en die kwam pas het weekend. Hulp via de gemeente duurde nog weken voordat dit rond zou zijn, maar zolang had hij niet meer. Dus dan doe je wat je moet doen.

Terwijl ik voldaan naar beneden liep, kreeg ik een dankbare glimlach te zien. We praatte nog wat. Over zijn leven, waarin hij veel had gereisd en gewerkt, daardoor had hij geen tijd gehad te trouwen. Hij vertelde dat hij een rijk werkzaam leven had gehad en zich goed alleen kon vermaken, maar dat het nu wel moeilijk was alleen.

Terwijl ik gedag zei, gaf dhr aan het toch wel heel prettig te vinden dat hij onze hulp had geaccepteerd. Ik gaf aan dat ik snel weer zou langskomen en dan verder konden praten over zijn leven en hobby’s. Dat vond hij een mooi idee.

Ik ben nog drie keer bij dhr geweest en uiteindelijk heeft hij kort in een hospice gelegen en is hij overleden. Gelukkig niet alleen.

Lieve groet,
Mariëlle