Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 52: Het Corona-virus, een wereldramp

Eigenlijk word je er de hele dag al mee overspoeld, maar toch wil ik mijn verhaal met jullie delen. Corona, een virus wat de wereld zal veranderen. Ik heb het in eerste instantie onderschat, echt ik dacht een griepje. Maar nu, nu wordt het steeds duidelijker zichtbaar dat de wereld zal veranderen. De premier die het land toespreekt en aangeeft dat wel 60% ziek zal worden. En dat dat ook eigenlijk moet, om te zorgen voor de immuniteit.

Andere landen om ons heen die dicht gaan. Is dat dan de oplossing? Voor nu voor drie weken zoveel mogelijk thuis werken, scholen dicht, restaurants en bioscopen etc., alles gaat dicht. Maar is het genoeg? Ik denk het niet, ik denk dat dit nog maanden zal gaan duren. En als het onder controle komt, dan zullen de gevolgen voor de economie en de ondernemers en de hele bevolking desastreus zijn. Het land zal er anders uit gaan zien, misschien wel voor de komende jaren.

Voor de zorg is het aanpoten en onduidelijk hoe lang het gaat duren. Hoelang houden we het vol? Het is natuurlijk belangrijk dat we de besmetting vertragen, want voorkomen is onmogelijk. Voor ons in de wijk hebben we gekeken hoe we de contactmomenten met de cliënten kunnen minimaliseren. Het liefst wil je juist nu meer aandacht aan je cliënten geven, maar we moeten hen en ook onszelf beschermen. Beschermen tegen besmetting en vooruitzien, omdat deze periode nog maanden zal gaan duren.

Bijvoorbeeld cliënten die normaal vier zorgmomenten hebben, krijgen als het lukt maar twee momenten. Of de medicatie en de lunch wordt klaargezet in de ochtend en er komt een belmoment. Op die manier is er minder fysiek contact en hoop je de risico’s te verkleinen. De maatregelen van de overheid betekenen voor de senioren ook dat de cliënten dus minder contact hebben, dagbestedingen zijn gesloten en familie mag niet zomaar komen, het zijn zware tijden. Sommige cliënten zijn nog in staat om te (beeld)bellen en houden op die manier nog een beetje contact met de buitenwereld. Maar het is allemaal zeer onzeker, we hebben mantelzorgers op de hoogte gebracht en hopen met elkaar de zorg te kunnen geven die nodig is. Ondertussen krijgen we ook aanmelding van nieuwe cliënten en gaat palliatieve zorg door zoals we gewend zijn. Het is een hoop geregel, dat kost tijd en die tijd is extra kostbaar nu.

Voor de samenwerking binnen in het team, heeft het ook grote gevolgen. Normaal starten wij de dag op met elkaar, spreken wij elkaar en begeleiden wij stagiaires en leerlingen. Nu zien we elkaar niet, maar sturen we berichten en kijken hoe we met elkaar in contact kunnen blijven. We hebben elkaar juist nu erg hard nodig, nu en in de toekomst. We hebben door het verminderen van de contactmomenten, een route minder waardoor we personeel kunnen behouden en later bij ziekte en de aanhoudende crises extra kunnen inzetten. We hopen op die manier de kwaliteit en zorg te garanderen. 

Ik hoorde van een kennis en zag later op tv dat er nog maar 25 personen aanwezig mogen zijn bij een uitvaart. Dat knuffelen en een kopje koffie niet meer mag. Je kan je het niet voorstellen, maar het is de realiteit. In Italië was er een verpleegkundige die een hartverscheurend filmpje had gemaakt.  Daar sterf je alleen omdat er niemand bij je mag zijn. Het is heftig en aangrijpend. Vier weken geleden zag de wereld er anders uit, maar voorlopig moeten we met elkaar de strijd aan. Wees aardig voor elkaar en help daar waar kan.

Lieve groet,
Mariëlle