Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 51: Een eer om te mogen zorgen

Na 50 blogs te hebben geschreven, hoop ik dat het steeds duidelijker is geworden wat de werkzaamheden van de verpleegkundige in de wijk inhouden. De veelzijdigheid van het vak is enorm. Dagelijks word ik wel een keer geraakt door situaties of personen. Zo blijkt ook weer uit onderstaande situatie..

Er kwam een aanvraag via het transferbureau om nazorg van een patiënt, met ernstig hartfalen. Er was een summiere overdracht, maar uit de voorgeschiedenis bleek dat deze man al lange tijd ziek is. Terwijl ik de overdracht las, viel mijn oog op de naam van deze persoon, deze man kende ik, hij was mijn eerste huisarts. Wij namen hem in zorg.

Het eerste moment dat ik binnen stapte in de kamer waar vroeger de praktijk was, voelde ik herkenning, hoe bijzonder. Terwijl ik mij voorstelde en mijn naam zei, kreeg ik herkenning terug. Ook heel bijzonder. We raakten in gesprek en van het een kwam het ander. Hij kende ook mijn familie nog en sprak kort over hen. Terwijl ik aangaf dat ik het een eer vond om te mogen zorgen voor mijn oude huisarts, kwam er een glimlach op zijn gezicht.  

De eerste dagen dat wij als wijkteam zorg verleende verliepen nog wat onwennig, maar gaande weg gaf hij aan dat hij onze zorg als prettig ervaarde. Hij was blij dat hij naar huis was gekomen en dat wij voor hem konden zolang als nodig was. Samen met de zeer betrokken kinderen en partner zorgden wij voor zo optimaal mogelijke zorg. Tevens hadden wij oog voor zijn kwaliteit van leven, want zoals hij dat had aangegeven dat was belangrijk. Hij wilde geen kasplantje worden. En wilde tot het einde de regie voeren.

Het onverwachte gebeurde, in plaats van achteruit gaan, ging hij vooruit. En met hulp van fysiotherapeut, zijn zoon, de huisarts en de goede zorg van zijn vrouw en interventies van de wijkzorg, zat hij na een paar weken weer aan tafel, mee te eten met de familie. Er werd een goede rolstoel gehuurd en zo kon hij weer deelnemen aan het gezinsleven. De vooruitgang van meneer was verbazingwekkend, na een paar weken zelfs achter de rollator lopen naar zijn favoriete plekje in de woonkamer. Wie had dat verwacht?  

Na een zware tijd in het ziekenhuis en een lastige start thuis ziet het er voor hem en zijn familie voor nu redelijk uit. Het overlijden is onvermijdelijk dat weet hij. Wij blijven voor meneer en zijn familie zorgen en hopen er het beste van.  De familie en meneer lijken nog extra tijd te krijgen.

Koester wat je hebt. 

Lieve groet,
Mariëlle