Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 49: Door diepe dalen, maar niet voor niets
Net 70 jaar, in de bloei van zijn leven. Samen met zijn vrouw een leuk leven. Totdat hij zich niet helemaal lekker voelde. Na meerdere onderzoeken, de heftige diagnose darmkanker. Er kwam een bed in de woonkamer. Het behandelproces van chemo, bestraling en operaties ging van start. Om te beginnen kreeg hij een stoma, zodat de darm ontlast werd. Eerst kreeg hij 3 maanden bestraling en chemo om de tumor te laten krimpen, zodat later er een grote operatie kan plaatsvinden. Gedurende de eerste maanden waren wij dagelijks aanwezig om de wonddrain en de stoma te verzorgen. Met als doel dat meneer dit zelf zou gaan leren.
Meneer kwam met een beschadigde blaas uit het ziekenhuis, dus kreeg ook een verblijfskatheter. Los van de ingrepen, de behandelingen, de stoma, de drain en katheter, had meneer ook last van psychisch trauma door het doormaken van het hele proces. Het is belangrijk dat je als verpleegkundige of verzorgende ook voor dit trauma oog hebt. Met elkaar proberen we meneer en zijn partner te ondersteunen tijdens deze zware tijden.
Het kwijt zijn van je eigen lijf, je vrijheid en de onzekere toekomst verandert mensen. In dit geval werd meneer passief en neerslachtig. Voorheen liepen hij en zijn vrouw elke dag kilometers, maar helaas was dit niet mogelijk door de katheter. Meneer had hier zoveel pijn van, dat hij werd belast in zijn doen en laten. Meneer sprak er niet over, maar aan zijn non-verbale houding zag je de zorgen.
De zelfstandige verzorging van de stoma ging meneer na een tijd goed af. Samen met zijn vrouw lukte het verzorgen goed. De katheter werd vervangen voor een katheter die vanuit de buik komt. Dit zorgde ervoor dat hij zich weer beter kon bewegen.
Na de maanden van chemo en bestraling vond de grote operatie plaats. Een operatie die onomkeerbaar is, een waarbij het rectum en de daar groeiende tumor, werd verwijderd. Meneer was enerzijds blij dat het achter de rug was, maar ontzettend geschrokken van de grootte van de ontstane wond. Weer kwamen wij dagelijks, in het begin twee keer om de wond te spoelen. Later nog een keer per dag tot uiteindelijk twee keer per week.
Nu weer een aantal maanden later is de wond bijna dicht, meneer en zijn vrouw wandelen weer samen. Nog niet de lange afstanden, maar dat komt. Het bed in de woonkamer is weg en ze slapen weer samen. Zijn lichaam is anders, hij heeft moeten leren omgaan met een stoma en een katheter. Desondanks is hij blij, want hij leeft nog en heeft extra tijd gekregen en die pakt hij met beide handen aan.
Lieve groet, Mariëlle
