Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 48: Pluche kat
Het is al een aantal jaren geleden, maar ik weet het nog goed. We kregen een oproep van de huisarts om bij een mevrouw zorg te gaan leveren. Dit omdat haar man op dat moment in het ziekenhuis lag en de huisarts zich zorgen maakte. De zorgvraag was een oogje houden op dagelijkse activiteiten van mevrouw en eventueel helpen met wassen en aankleden en kijken wat er nog meer nodig was.
Mevrouw deed op dat moment nog zelf de deur open. Als je aanbelde duurde het lang, maar ze kwam naar de voordeur. Verder troffen we een passieve dame aan waar geen normaal gesprek mee te voeren was. Mevrouw was er behoorlijk erg aan toe en ver in haar dementie. Ongelooflijk hoe het zo kan komen dat mensen het niet door hadden, was mijn eerste gedachte. Maar wat later bleek, haar man hield iedereen buiten, ook zijn kinderen. We startten de zorg en gingen er van uit dat als meneer weer naar huis zou komen, wij hem zouden ondersteunen bij de zorg voor zijn vrouw. Maar in plaats van naar huis komen, overleed haar man. Op dat moment was er niet zomaar plek in een verpleeghuis voor mevrouw. Dus de zorg werd uitgebreid en we deden wat we konden doen om het voor mevrouw zo goed mogelijk te maken.
Mevrouw leefde in een fantasiewereld, praatte met haar poppen en pluche beesten in huis. Ze dacht dat de mensen op de tv bij haar in de woonkamer waren etc. Ook sprak ze over schietende mensen en vermoorde katten. Eten pakte ze zelf niet, dus alles werd klaargezet in de woonkamer, zodat ze aan eten en drinken niets te kort kwam. Er waren twee zoons, die in eerste instantie ook niet door hadden wat er allemaal aan de hand was. Als snel werd dit hen duidelijk en wilde zij al hun medewerking geven. Er werd gekeken naar een dagbesteding voor mevrouw. Bij de dagbesteding heeft mevrouw een tijdje kunnen genieten van aandacht en gezelschap. Het leek aanvankelijk iets beter te gaan.
Mevrouw was initiatiefloos, ze kwam niet zelf de straat op, liep niet meer naar boven, deed eigenlijk niets. Dus zij was niet direct een gevaar voor haarzelf. Haar zoons deden hun best bij het doen van de was en boodschappen. Dagelijks kwamen wij als wijkzorg bij elk maaltijdmoment en hielpen met douchen. ‘s Avonds brachten wij mevrouw naar bed. Het was een lieve vrouw,met nare ervaringen in haar leven. Deze maakte het voor haar soms angstig, steeds vaker dacht ze dat de buurman in de tuin liep met een geweer, om de kat dood te schieten en dan was ze verdrietig. De enige met wie zij in gesprek was, was met de rode pluche kater (van Jan Jans). Deze kat was haar alles. Als mevrouw bang was dan wilde ze je niet laten gaan, maar door de inzet van dagbesteding en alle zorgmomenten, was er geen tijd/budget meer over om deze extra momenten op te vangen.
Ze kon echt niet meer alleen wonen, uiteindelijk is er een verpleeghuis gevonden waar ze 24/7 mensen om haar heen had. Dit heeft haar nog een korte tijd plezier gedaan. Dit was voor mij toen een eerste moeilijke casus, maar helaas komen dit soort casussen vandaag de dag heel erg vaak voor en nog steeds moeten we schipperen met tijd en geld.
Lieve groet Mariëlle
