Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 45: Wat de oorlog doet

Het is guur buiten, het regent en ik ben op de fiets. Vandaag ga ik kennismaken met een nieuwe cliënt. Ze is aangemeld door de huisarts, deze maakt zich zorgen om haar. Ik weet niet goed wat ik zal aantreffen. Bij de voordeur bel ik aan en ik zie beweging in huis, maar de deur gaat niet open. Nogmaals bel ik aan en wacht geduldig af. Dan gaat de deur een stukje open en kijkt ze om het hoekje, wat komt u doen, vraagt ze? Ik vertel dat ik even kom kennismaken en dat de huisarts mij heeft gestuurd. Nou even snel dan, want ik heb het druk, zegt ze. Ik stap binnen en kijk wat rond. Ik zie een gezellig huis, met knutselwerkjes op tafel, in de hoek een poezenmand, met daarin een poes. 

In mijn hoofd bedenk ik een paar gespreksonderwerpen, aan de hand van wat ik heb gezien in huis. Op dat moment besluit ik om niet te praten over de echte reden van mijn bezoek. Namelijk de achteruitgang in geheugen en de zorgen van de huisarts. Nee, ik bedenk dat ik beter eerst maar een beetje vertrouwen moet zien te winnen. Ik vraag naar de naam van de poes en mevrouw begint vol trots te vertellen over haar Fleur, haar grote liefde. Het ijs lijkt te zijn gebroken. We kletsen wat over haar hobby’s; het knutselen en het tuinieren en ik zie mevrouw wat ontspannen. Na een klein half uurtje praten over van alles en nog wat neem ik afscheid van haar. Tegelijkertijd zegt ze dat ze het eigenlijk wel even gezellig vond; dit is mijn kans om te vragen of ik de volgende week weer mag komen. Zo begon mijn wekelijkse contact met deze vrouw.

Maanden gingen voorbij en elke week praatten we over het leven, haar jeugd, de oorlog en al het leed wat zij had meegemaakt. Als kind van een NSB’er in de oorlog, uitgekotst door het dorp. Haar leven lang achtervolgd door angsten over wat een ander van haar vond. Het overlijden van haar echtgenoot, haar grote liefde. Het alleen zorgen voor haar kinderen, de depressies. Elke week liet zij wat meer los over haar leven. 

Ze was alleen en voelde zich soms eenzaam, maar een dagbesteding dat zag ze niet zitten. Wel hield ze van bloemschikken, dat deed ze graag. Elke twee weken werd ze opgehaald en ging ze een hele ochtend knutselen en kwam trots thuis met een mooi bloemstuk. Uiteindelijk kregen we haar zover dat ze ook wel een dagje naar de dagbesteding wilde. Ook hulp bij douchen werd geaccepteerd en mochten we huishoudelijke hulp organiseren.

Zo heeft mevrouw het nog een tijdje volgehouden in haar eengezinswoning. Tot het punt kwam waarop ze vergat om te eten, medicatie op tijd in te nemen en het huis langzamerhand vervuilde. De angsten namen weer toe, terwijl haar geheugen steeds slechter werd. Er moest wat gebeuren, dat begreep ze zelf ook en wonder boven wonder was er een plekje in het verpleeghuis in het dorp. Daar kreeg ze een mooie kamer en was ze weer onder de mensen. En Fleur mocht mee, haar grote liefde. Inmiddels is ze er niet meer, maar de herinnering aan haar heb ik nog steeds.

Lieve groet,
Mariëlle