Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 43: Protest
Het is oktober, 1 oktober om precies te zijn. Ik ben onder de indruk. Wat een machtig gezicht, al die trekkers van agrariërs die het zat zijn. Hardwerkende, normale mensen die 7 dagen per week klaar staan voor hun dieren, hun gewas en alles wat er op een boerenbedrijf moet gebeuren. Om te zorgen dat wij allemaal kunnen eten.
Geen extra toeslagen als zij meer werken, maar commentaar en regels. Regels die worden opgesteld door mannen en vrouwen in pakken. Mannen en vrouwen achter een bureau. Dezelfde mannen en vrouwen beslissen over zaken als onderwijs en zorg. Normaal probeer ik te relativeren en dingen positief te bekijken. Maar ik maak mij zorgen, zorgen om de toekomst. Toekomst voor de boeren, bouwvakkers, leerkrachten, zorgprofessionals en eigenlijk de hele beroepsbevolking in Nederland. Zorgen om de kinderen en kleinkinderen, wat blijft er van dit prachtige opgebouwde land over? Wie zorgt er straks voor ons eten? Wie zorgt er straks voor onderwijs? Wie zorgt er straks?
Verpleegkundigen en verzorgenden zijn er tekort, dus er moet worden opgeleid. Maar er zijn onvoldoende leerkrachten, dus wie leidt op? Misschien dat opleiden straks alleen nog digitaal kan? En ervaring opdoen en leren tja, dat wordt lastig, want er is geen tijd meer om je mee te nemen. Als je dan ziek wordt of heb je hulp nodig, dan is er geen hulp! Het is te hopen dat je een groot sociaal netwerk hebt, dat veel voor jou kan betekenen. Of dat je een dikke portemonnee hebt, zodat je hulp kan inkopen. Want de nieuwe lichting verpleegkundigen en verzorgenden is ontoereikend.
Gelukkig mag ik mij rijk rekenen met het aantal leerlingen binnen ons team. Wel vijf op dit moment. Het kost tijd en flexibiliteit van ons allemaal, maar wat zijn wij blij met onze jonge studenten. We moeten dit positieve geluid laten horen; juist ook als het gaat over de kwetsbare beroepsgroepen. Alleen op die manier kunnen wij nieuwe docenten, bouwers en verpleegkundigen enthousiast maken voor deze beroepen.
Als ik over het protest praat met de cliënten van mijn wijk, dan zijn ze boos, verbaasd en verdrietig. Ook zij maken zich ernstige zorgen. Vooral voor de toekomst van hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
