Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 41: Wie bepaalt mijn einde?
Het is al een aantal jaar geleden, maar nog regelmatig praten wij in ons team over deze man. Een man van achterin de 60, woonde alleen in een rijtjeshuis. Hij werd in zorg aangemeld door de huisarts. Meneer was tot die tijd altijd verzorgd door zijn broer en schoonzus, maar zij vonden het steeds zwaarder worden. Hij had een sterk verminderde motoriek als gevolg van ernstige tinnitus (oorsuizingen/piepen). Hij was valgevaarlijk, had moeite met ophouden van urine en ontlasting, maakte een depressieve indruk en verwaarloosde zichzelf. Meneer was al eerder geopereerd aan de hersenen om de druk te verlichten, maar dit had niet het beoogde resultaat gehaald.
Deze man had een uitgesproken doodswens. Hij kon zo niet meer leven, hij kon niets meer zelfstandig. De huisarts kon hem hierbij niet helpen, dus werd er een consult van de levenseindekliniek aangevraagd. Ook zij konden niet op de wens van meneer ingaan, omdat hij nog een hersenoperatie zou kunnen ondergaan. Maar dat wilde hij echt niet meer. Meerdere aanvragen zijn er gedaan, maar helaas voor hem werd hij niet gehoord. Zelf gaf hij aan dat hij er dan zelf wel eind aan zou maken, maar omdat hij niet zelfstandig weg kan, lukte hem dat niet. Hij was echt wanhopig, omdat wij dit niet eerder hadden meegemaakt wisten wij ook niet zo goed wat we nou moesten doen.
Doordat hij steeds vaker hulp nodig had, ook als je net bij hem weg was en dit geen planbare zorg meer was, zijn we op zoek gegaan naar een nieuwe plek om te gaan wonen. Een plek waar 24/7 zorg in nabijheid aanwezig is. Hij is gelaten verhuisd en tot op heden staat zijn huis nog leeg.
Steeds vaker hoor je de discussie over het actief beëindigen van een leven bij psychiatrische problematiek of bij dementie. Wie bepaalt het einde van je leven? Wanneer mag het wel en wanneer kan het niet? Wat als je alles bij je volle verstand hebt vastgelegd, waarom wordt het dan niet uitgevoerd? Het blijft een moeilijk vraagstuk, een leven beëindigen lijkt mij ook niet iets wat je zomaar doet, toch?
Desondanks is het mooi dat het in ons land mogelijk is om deels de regie in handen te hebben over je levenseinde. Helaas is leeftijd daarin toch wel een heikel punt.
Lieve groet, Mariëlle
