Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 39: Zomaar een dag in de wijk beschreven

Tijdens een overleg wordt mij de vraag gesteld: waarom schrijf je en wat wil je ermee bereiken? Ik wil graag mijn positieve boodschap doorgeven. Aan wie? Aan iedereen die het maar horen wil. Het doel? Inzicht in mijn werk geven, collega’s aantrekken, bewust maken van de mogelijkheden van goede zorgen. Verhalen vertellen en laten zien hoe mooi mijn werk is. Hoe mijn dag er dan uit ziet? 

Neem nu vandaag.

Een berichtje van mijn collega om mij succes te wensen met de werkdag, omdat ik een pittige route heb, namelijk 3 terminaal zieken. Bij één cliënt is de situatie redelijk stabiel. Bij twee andere nieuwe cliënten is de situatie schrijnend. Beide pas deze week in zorg, beide nog kort ziek en doodziek. Bij een van de cliënten doe ik op maandag de intake. Twee dagen na de intake kom ik voor de zorg.

Wanneer ik binnenkom spreekt de zoon mij aan. Het gaat echt niet meer. De huisartsenpost is laat in de avond langs geweest. Mevrouw heeft aangegeven niet meer te willen. Ze heeft pijn. Haar lever is ziek, je ziet haar per uur van kleur veranderen. Ik bel de huisarts of ze kan komen. De huisarts is er binnen een half uur. In dat half uur ben ik steun voor de aanwezige familie, intens verdrietig zijn ze. Het raakt mij, deze vrouw is net zo oud als mijn moeder, die dit jaar is overleden. De kinderen zijn ook van mijn leeftijd. Mijn verlies is nog zo kort geleden, het komt binnen, desondanks kan ik flink zijn en doe ik waar ik goed in ben. Ik zorg voor mevrouw en ik troost, informeer en geef steun aan de familie.

Wanneer de huisarts komt, spreekt mevrouw de wens uit om niet meer te willen lijden, ze wil slapen. De huisarts legt het een en ander uit en stelt haar gerust en gaat mee met de wens van mevrouw. We bespreken we hoe de sedatie gaan uitvoeren. Een pompje of elke 4 uur medicijnen, gegeven door de verpleegkundige. Het voordeel van een pompje is de continuïteit, maar bij elke vier uur kunnen wij de familie ondersteunen en mevrouw verzorgen indien nodig. In deze situatie waarin mevrouw in 4 dagen extreem ziek is geworden heeft de familie ons nodig. De benodigde medicijnen worden besteld en zodra dit binnen is starten we de sedatie.

Onze nieuwe leerling is mee. Ze is nog jong en desondanks past zij zich aan de situatie en is ook een steun voor de familie. Nadat ik nogmaals uitgelegd heb dat het zou kunnen dat mevrouw snel in slaap valt en niet meer wakker gaat worden, neemt de familie de tijd voor nog een gebed en het zeggen van de laatste woorden. Dan geven we de voorgeschreven medicatie en al snel komt er rust in mw haar gelaat, ze slaapt al snel. Het is op dat moment afwachten hoelang het stervensproces gaat duren. 

Elke 4 uur komen we bij mevrouw en haar familie. Elke keer verzorgen wij mevrouw en steunen en informeren de familie. Het contact met de huisarts is warm en voelt vertrouwd. Wij zijn de oren en ogen voor de huisarts. Na alle benodigde formulieren te hebben ingevuld, sluit ik mijn dag af. Op mijn weg naar huis voel ik verdriet en een soort van trots. Trots op mijn taak die ik vandaag heb uitgevoerd.

Liefs, Mariëlle