Marielle’s blog over de wijkzorg – deel 28: Mooi mens

82 jaar was ze, toen ik haar leerde kennen. De zorgvraag was begeleiden bij het innemen van pijnmedicatie en hulp bieden waar nodig. Deze dame was gevallen en ze had als gevolg daarvan hevige zenuwpijnen. Daarnaast ook moeite met bewegen waardoor zij ook beperkt werd in het uitvoeren van simpele handelingen zoals wassen, douchen en aankleden. Wat vond ze dat erg dat ze hulp nodig had, maar dankbaar dat de hulp mogelijk was. 

Ze was zeer zelfstandig, tikkie eigenwijs misschien, was al jaren alleen. Kinderen woonden allemaal verder weg, wel betrokken buren en een lieve nicht die in het zuiden van het land woonde. Ook was ze actief op de bridge club. Mevrouw reed nog auto, maar vanwege de hevige pijn kon dat even niet meer. Mevrouw werd dagelijks door ons geholpen en leek zich met de voorgeschreven medicatie steeds beter te gaan voelen. Op een bepaald moment was ze steeds vaker zelf aangekleed en klaar voor de dag als wij kwamen. Dat was het moment dat de zorg in overleg met mevrouw werd verminderd. Ze was blij, blij dat ze weer zelf haar dagritme kon bepalen.  

Gedurende de daarop volgende periode kwamen wij elke 3 dagen nog voor de pijnpleister en lieten wij haar zelf haar gang gaan. Elke 8 weken werden er continuïteit gesprekken gevoerd met mevrouw. Dit was ook zeker met een reden, want ze had ook longziekten, maar daar wilde ze het liever maar niet over hebben. Verder lieten wij mevrouw haar leven leiden zoals zij dit graag wilde. Ze genoot weer van haar eigen leven en ging weer met de auto op stap, boodschappen doen, terrasje pakken, op bezoek bij haar nichtje, logeerpartijen van (klein)kinderen die in het buitenland woonden, ze deed allemaal leuke dingen. 

Tot dat ene moment, ze moest naar de longarts voor diverse onderzoeken en de uitslag bleek slecht te zijn. Mevrouw had longkanker. Naar huis met een verdrietig gevoel en veel onzekerheid. Door het inmiddels gegroeide vertrouwen met een aantal van de collega’s, was er ruimte om over deze vragen en onzekerheden te praten. De arts had aangeven dat ze in aanmerking kwam voor een behandeling, maar dat dit zonder garantie was. Eigenlijk wilde ze dit niet. Ze gaf als reden dat ze zich dan de laatste periode van haar leven wellicht zieker zou voelen dan dat ze was. En waarvoor, voor een paar maanden extra? Ze had er lang over nagedacht en ondanks dat ze het spannend vond, had ze haar plan aan de arts verteld. Ze wilde de laatste tijd in haar leven, LEVEN en doen wat ze kon, zonder ziek te zijn door chemo of andere therapieën.

En dat deed ze, ten volle heeft ze genoten. Wijkzorg op afstand, een zeer betrokken huisarts die samen met de wijkzorg, mevrouw en haar nicht regelmatig overleg hadden over de situatie en de gesteldheid van mevrouw. Ze heeft meer dan een half jaar vrijwel alles zelfstandig kunnen doen. Totdat ze ongelukkig viel in haar huis, uren heeft ze op de grond gelegen. De situatie werd slechter en slechter, het zag er niet goed uit voor mw. De zorg werd uitgebreid, zuurstof werd aangezet en opgeschroefd. Ze was verdrietig en hoopte stiekem nog op een wonder. Maar na een paar dagen bleef dat wonder uit en wist mevrouw dat haar tijd er bijna was. De huisartsenpost werd gebeld in het weekend om haar medicatie toe te dienen, zodat de benauwdheid zou verminderen. Doordat dit lukte werd ze minder angstig en kon ze haar plan verder laten uitvoeren.

Want een bijzonder mens zoals ze was, zo had ze ook dat geregeld. Met de huisarts had ze besproken dat als zij niet meer kon, graag euthanasie zou willen. De huisarts had alles geregeld en toen de SCEN-arts* was geweest en ook die papieren in orde waren, was het alleen nog maar een kwestie van tijd. Die tijd was korter dan gehoopt, ze werd zo benauwd dat er, samen met de huisarts, tot de uitvoering van de euthanasie werd overgegaan. Liggend op haar bed zei zij haar laatste woorden, bedankte ieder voor zijn zorg en de huisarts voor haar liefdevolle betrokkenheid.   

Zowel de huisarts als ik waren, ondanks onze professionele rol, aangedaan en onder de indruk. Dit mooie mens met altijd oog voor een ander, heeft eruit gehaald wat er in zat, heeft ons verlaten. Bedankt mooi mens, voor al je levenslust en levenslessen.

Lieve groet,
Mariëlle

* SCEN staat voor Steun en Consultatie bij Euthanasie in Nederland.