Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 26: Regels zijn regels

Innovatie vind ik prachtig. Steeds meer snufjes die het leven beter maken. Je staat er versteld van. Wat is er allemaal te verkrijgen tegenwoordig, wauw!

Zo zag ik een bed waar je als patiënt echt in kunt zitten en zelf transfers kan maken naar een stoel. Of een zogenaamd flex of sta-op bed. Kostenplaatje: bijna 10.000 euro.
Dus toen wij een cliënt in zorg hadden die mogelijk een betere kwaliteit van leven zou kunnen krijgen door in zo’n bed te liggen in plaats van een traditioneel hoog-laag bed, ben ik op onderzoek uitgegaan.

Allereerst gevraagd of de huidige leverancier zo’n bed had. Ja hoor dat was er, maar zo vertelde de telefoniste, daarvoor moet je wel een indicatie hebben. Daarom sturen wij een consulent langs die dat beoordeelt. Nou prima dacht ik. De cliënt en zijn partner zagen het helemaal zitten. Meneer zei: “Met zo’n bed, dan kan ik weer deelnemen aan een gesprek en mijn benen weer eens naar beneden doen en rechtop zitten. Wie weet kom ik ooit mijn bed nog uit.” De gedachten aan een betere kwaliteit van leven maakte een hoop los bij het echtpaar.

Teleurstellend was dan ook het bezoek en het advies van de betreffende consulent. Hij dacht niet dat dit een goede indicatie zou zijn om zo’n bed te krijgen. “Nee, daar gaat de zorgverzekering vast niet mee akkoord”, was het antwoord. Maar zodra ik woorden hoor van “misschien” of “ik denk het niet”, heb ik hoop.

Oké; dus als de verzekering akkoord gaat dan kan het wel, was mijn gedachte. Ik ben gaan bellen met de zorgverzekeraar. Ik heb mijn verhaal gedaan en gevraagd of zij akkoord konden gaan met het ruilen van een hoog-laag bed naar een flexbed. Alles met het oog op  het verbeteren van de kwaliteit van leven van betreffende meneer. De mevrouw aan de telefoon dacht ook dat dit moest kunnen en ging het nog even navragen. Tja, als er een kleine vergoeding wordt betaald, dan zou het moeten kunnen.

Ik ging weer bellen met de leverancier, maar nee hij had overlegd met zijn leidinggevende en die vond dat er geen geldige indicatie was. Hierop heb ik aangegeven dat de zorgverzekeraar wel mee wil in een tegemoetkoming, maar dat hij dan misschien een klein beetje “op de lijntjes moet kleuren”. Maar de consulent is onvermurwbaar. En op de vraag of ik dan zijn leidinggevende mocht spreken, kreeg ik ook een nee. Onbegrijpelijk.

Wat is cliëntgerichte zorg, kwaliteit van leven of een beetje coulance? Cliëntgerichte zorg of zorg op maat, dit soort termen horen wij regelmatig. Maar zolang er nog steeds wordt gewerkt met zogenaamde afvinklijstjes en vaste richtlijnen, stopt het cliëntgericht al bij de voordeur. Mijn inziens zeer jammer. Door samen te kijken wat een cliënt nodig heeft, maar ook wat er niet nodig is, kom je tot zorg op maat.

Lieve groet,
Mariëlle