Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 23: Rare wet

Het is een rustige middag. Samen met mijn collega zit ik aan de lunch. In de algemene ruimte zie ik een dochter van een voormalige cliënt van ons. “Mijn vader is boven, bij mijn moeder op bezoek”, zegt ze. Deze oude bekende, een cliënt met de ziekte van Parkinson, is een middagje thuis vanuit het verpleeghuis, waar hij helaas is opgenomen.

Deze cliënt heeft een liefdevolle partner die hem altijd heeft verzorgd. De wijkzorg kwam in beeld doordat de zorg voor meneer te zwaar werd voor de partner alleen. Samen met de partner konden we goed zorgen voor meneer. Maar helaas is de ziekte van Parkinson een verschrikkelijke ziekte die meer en meer bezit neemt van lichaam en geest. Hierdoor werd de zorg zwaarder en zwaarder.

Dagelijks werd meneer geholpen met uit bed komen, douchen etc door de wijkzorg. ‘s Avonds hielpen wij hem weer in zijn pyjama en brachten hem naar bed. Door de ziekte was dit niet even een klusje van een kwartiertje, maar duurde dit wel een uur of soms meer, voordat hij volledig verzorgd was. Doordat zijn partner een groot deel voor hem zorgde en hij daarnaast ook naar de dagbesteding ging, was het thuis vol te houden. Overdag ging hij naar de dagbesteding en had het daar prima naar zijn zin.

Op een bepaald moment werden de nachten onrustiger, zijn partner deed nauwelijks een oog dicht en raakte steeds meer overbelast. Die nachten werden zo zwaar, maar het inzetten van nachtzorg is niet mogelijk als je niet terminaal ziek bent. Toch wilden zij zo graag bij elkaar blijven. Soms kun je via de zorgverzekering of via de gemeente aanspraak maken op respijtzorg, zodat de partner even kan bijtanken.

Het leek een goed idee om te kijken of meneer hiervoor in aanmerking kon komen. Helaas, de zorgverzekeraar had geen contract met de logeerplek in het dorp, dus dat kon niet. De gemeente wilde wel wat betalen, maar dan met de belofte dat er een indicatie voor opname werd aangevraagd.

Als je namelijk langdurig ziek bent, dan moet je gebruik maken van de Wet Langdurige Zorg (Wlz). En dat is nou juist een probleem. Want in deze wet zijn standaard tarieven afgesproken op basis van ziektebeeld. Je krijgt dan een zogenaamd zorgzwaartepakket (zzp). Elke zzp heeft een bepaalde financiële waarde waaruit alle zorg moet worden betaald. In dit geval is dat: wijkverpleging 2 tot 3 keer per dag, dagbesteding drie keer per week, logeeropvang en huishoudelijke hulp.

Kortom, ineens moet uit één potje alles worden betaald. Dan komen we dus in de knel, want zo’n zzp heeft vaak onvoldoende budget om alle zorg uit te betalen. Er is nog een mogelijkheid om (tijdelijk) overbruggingszorg te krijgen, maar opname blijft onvermijdelijk. Op dat moment ben je dus bijna verplicht om je partner, vader of moeder op te laten nemen in een verpleeghuis. Ook al wil je dit niet en je hebt zoveel mogelijk zorg geregeld met mantelzorg, wijkverpleging, dagbestedingen etc. Meneer is uiteindelijk opgenomen op een overbruggingsplek, nu al vijf maanden, waar hij verblijft tot er in het huis van voorkeur plek is.

Mijn collega en ik gaan even gedag zeggen bij hem en wanneer hij ons ziet begint hij te huilen. Hij herkent ons en laat weten ons te missen. We praten even wat en nemen weer afscheid. Jammer dat deze man niet bij zijn partner kon blijven wonen door regels. Een wet bepaalt dat je niet meer thuis mag blijven wonen als je nooit meer beter wordt, ik vind dit een rare wet.

Lieve groet,
Mariëlle