Marielle’s blog over de wijkzorg – deel 2: Zomaar een dag in de wijk

Herfst, wat een prachtige seizoen. Koud ‘s morgens, maar heerlijk met de zon die door de herfstbladeren gluurt. Ik vertrek op mijn scooter van huis richting kantoor, ik start de dag met mijn collega’s en we nemen de dag door met de stagiaires. We bespreken de cliënten en checken de agenda. Klopt de planning nog? Welke stagiaire gaat met welke begeleider mee? Dan is het zo ver, na een kopje koffie starten we de routes! Samen met een stagiaire ga ik de wijk in.

Eerst gaan we een paar cliënten helpen met wassen en aankleden, medicatie en ontbijt aanreiken. Als we bezig zijn bij een cliënt, bel ik alvast mevrouw S. om te zeggen hoe laat ik bij haar ben om haar wond te verzorgen. De stagiaire zet ondertussen een boterham klaar en zo houden we tijd over om even met mevrouw T. te kletsen. Als we klaar zijn bedankt mevrouw T. ons hartelijk: “fijne start van de dag” zegt mevrouw. We stappen weer op de scooter.

Als we bij de volgende cliënt zijn, belt de huisarts om te overleggen over een terminale cliënt waar er later op de ochtend euthanasie gaat plaatsvinden. De stagiaire heeft ondertussen alles klaar gelegd en maakt een praatje met de cliënt. Wanneer ik klaar ben met bellen voeg ik mij weer bij hen. De cliënt heeft aangegeven heel  graag weer helemaal zelfstandig te willen worden en wilt graag een instructie en advies over het verzorgen van zijn stoma. De cliënt is blij dat wij hem hiermee willen helpen en met het vooruitzicht dat hij het in de toekomst helemaal zelf kan. Wanneer we klaar zijn bij deze cliënt, gaan we weer naar kantoor. De stagiaire heeft nagedacht en geeft bij mij aan dat zij niet mee wil naar de volgende cliënt. Ik respecteer deze keuze en ik laat het even zo.

Dan vervolg ik mijn weg alleen naar de terminale cliënt. Hij heeft aan mij gevraagd of ik toch nog even langs wil komen om te regelen dat de hulpmiddelen geretourneerd worden, maar ook om afscheid van elkaar te nemen. Ook dat komt voor bij mijn werk en hoort er bij. Hij heeft afscheid genomen van iedereen die hij lief heeft en de infuusnaald is inmiddels geplaatst. Tijdens mijn bezoek komt de huisarts binnen. Het is zover. Op verzoek van de cliënt en zijn familie blijf ik erbij. Het is een bijzondere ervaring en dankbaar dat ik erbij mag zijn, kijk ik in alle stilte naar het tafereel. Hoe houd je het droog als je de achtergebleven familie ziet staan naast het bed van de overleden cliënt? Flink slikken en diep ademhalen. Ondanks de tranen kijken zij tevreden. We praten nog na en ik bied mijn hulp nog een keer aan, dan neem ik afscheid.

Op kantoor aangekomen staat mijn collega mij al op te wachten, iets van een voorgevoel? Ik knuffel even met mijn collega en we praten na over wat er gebeurd is. Een heftige ochtend, maar wat heb ik toch een mooi vak!

Lieve groet,
Mariëlle