Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 18: Goedemorgen!

Het is zaterdagochtend, ik rijd naar het ziekenhuis om iemand op te halen. Geen cliënt deze keer, maar iemand privé. Op de afdeling aangekomen stap ik uit de lift de afdeling op. Ik kijk richting de balie en zie een verpleegkundige zitten, verzonken in haar beeldscherm. Een andere verpleegkundige loopt achter een karretje met daarop ook een beeldscherm. Ik roep “goedemorgen!”, maar helaas krijg ik geen antwoord. Ik loop richting de kamer en zie dat de persoon die ik kom ophalen al klaar is voor vertrek. Eerst nog even naar de apotheek beneden om medicatie op te halen, dus weer loop ik langs de balie waar de situatie ongewijzigd is… Weer boven terug gekomen, ga ik op zoek naar een rolstoel. Op de afdeling zie ik er geen, dus weer naar beneden. Steeds loop ik langs de balie en nog steeds is er op geen enkele manier contact gemaakt.

Uiteindelijk heb ik een rolstoel gevonden en zijn we klaar voor vertrek. Helaas heeft de rolstoel geen voetsteunen die omhoog kunnen………. Da’s vervelend; immers het been van mijn metgezel is gestrekt in een brace, we bedenken even hoe we naar beneden zullen gaan. Uiteindelijk in een rolstoel-rollator-treintje sturen wij richting de lift. Je zou denken, niet geheel onopvallend toch? Er staan inmiddels drie verpleegkundigen bij elkaar en bij het passeren zeg ik vriendelijk “bedankt voor de zorgen”. Maar helaas ook nu weer geen enkele reactie.

Ik begrijp er niks van, ik voel boosheid opkomen, maar besluit maar niets te zeggen. Bij het in de auto stappen, vindt er zich weer een klein drama plaats. Hoe kun je met een stijf been instappen, in de wetenschap hoeveel pijn mijn metgezel heeft bij de minste beweging?! Uiteindelijk op de achterbank geschoven rijden wij met een naar gevoel weg.

Ik ben teleurgesteld, maar ben er ook stil van. Hoe moeilijk kan het zijn om goedemorgen te zeggen? Waar is het contact, nazorg en warme overdracht? Er is veel aan de hand in zorgland. Er vallen ontslagen en mensen stoppen met het werken in de zorg. Patiënten worden snel naar huis gestuurd, met – naar mijn mening – te weinig voorlichting of begeleiding.

Tot volgende week,
Mariëlle