Mariëlle’s blog over de wijkzorg, deel 17: Liefdesverdriet
Het is een jaar of drie geleden, een cliënt van ons: een vrouw van 92 jaar, geen kinderen en nauwelijks familie. Diagnose dementie, maar vooral ontzettend eenzaam. Ze miste haar man Bas. Hij was enkele jaren daarvoor overleden, nadat ook hij dement was geworden.
Jaren heeft ze geprobeerd om voor hem te zorgen. Maar helaas was hij te groot en te sterk voor haar, en hij liep weg, waardoor hij uiteindelijk moest worden opgenomen in het verpleeghuis op de gesloten afdeling. In het begin bezocht zij Bas elke dag. Maar het lopen werd moeilijk en Bas werd boos als zij weg ging. Och wat had ze van hem gehouden. Het verdriet was dan ook enorm.
Langzaamaan gleed ook haar geheugen af, ze kwam de deur niet meer uit. Ze had hele fijne huishoudelijke hulpen, die ook in hun vrije tijd omkeken naar mevrouw. Mevrouw had altijd hard en veel gewerkt met haar Bas en ze hadden met hun caravan veel gezien van de wereld. Uren kon ze er over praten. Maar als ze sprak over haar Bas, dan werd ze verdrietig, te verdrietig om te kunnen eten of om wat dan ook te doen.
Ze viel veel en had vaak last van wonden door stoten en vallen. Iedereen die bij haar betrokken was, voelde haar pijn en verdriet. Ze wilde niet naar een clubje, maar wilde wel mensen om zich heen. Helaas was er geen indicatie om de wijkzorg uit te breiden. Er werd besloten om op zoek te gaan naar een passende woonvorm voor haar, zodat ze niet meer zo alleen zou zijn. Uiteindelijk werd er een plekje gevonden. Mevrouw kreeg een kamertje en er kon een handjevol persoonlijke spulletjes mee.
Familie hoefde niets te hebben uit het huis en de bewindvoerder beheerde het geld van mevrouw. Hij gaf de opdracht aan een verhuisbedrijf om mevrouw te verhuizen. De spullen die niet gebruikt konden worden, zouden in de grote container gaan. Ongelofelijk hoe een heel leven in de container zou belanden. Samen met de huishoudelijke hulpen hebben we een ander plan bedacht en na toestemming van de bewindvoerder hebben we de spullen een andere bestemming gegeven.
De spullen worden nog dagelijks gebruikt op een dagbesteding voor mensen met dementie en hebben de gedachte aan deze lieve vrouw in leven gehouden. Zelf heeft zij maar kort in haar nieuwe woonomgeving mogen wonen. Misschien maar beter en ik hoop dat zij nu weer samen is met haar grote liefde Bas.
Lieve groet Mariëlle
