Mariëlle’s blog over de wijkzorg, deel 16: Een jonge huisarts

Het is al even geleden, maar het staat nog in mijn geheugen gegrift. Mevr. v.d. Vliet, een dame die bij ons in zorg kwam nadat haar partner was overleden. Deze mevrouw had haar hele leven al diabetes mellitus en het was bij geen enkel arts gelukt om haar situatie stabiel te krijgen. Er waren dagelijks forse schommelingen in bloedsuikerwaarden, ondanks haar strenge leefpatroon.

Mevrouw was afhankelijk geweest van haar partner gedurende haar huwelijk van ruim 50 jaar. Haar man kon altijd aan haar zien of horen als haar bloedsuiker afwijkend was. Hij had er een heel eigen systeem voor gevonden.

Prachtig natuurlijk dat zij het samen zo goed konden redden. Maar terwijl haar partner door ons werd verzorgd in zijn laatste levensfase, kon hij het leven niet los laten. Hij was bang dat mevrouw niet voor zichzelf kon zorgen. Plechtig hebben mijn collega’s en ik beloofd om mevrouw te begeleiden en op haar te letten. Vlak na deze belofte is hij overleden.

Zo kwam mevrouw bij ons in zorg. Haar diabetes was een behoorlijke uitdaging. Op elke verandering van de omgeving, het weer, stress of wat dan ook, reageerde zij met ontregelde bloedsuikers. Er was geen peil op te trekken en het was dan ook een flinke uitdaging om voor haar te zorgen. Mevrouw was prima in staat om zelf haar bloedsuikers te prikken en haar insuline toe te dienen, maar ze was behoorlijk onzeker. Elke ochtend belden wij met haar om te vragen hoe het was en om door te geven hoe laat wij de zorg kwamen uitvoeren. Zo belde ik de bewuste ochtend naar mevrouw, maar kreeg geen gehoor. De afspraak was dat we dan bij mevrouw naar binnen zouden gaan.

Gelukkig hadden wij een sleutelkluis bij de voordeur, dus ik kon naar binnen. Binnen in de gang riep ik haar, maar kreeg geen gehoor. Ik liep de badkamer in en zag niets, mijn hart klopte in mijn keel. Door de kamer naar de slaapkamer, steeds roepend naar mevrouw. Ik deed de deur open en zag haar achterover op het bed liggen. Ik schrok enorm, maar ik herpakte mezelf. Ik deed de benodigde controles en belde de huisarts spoedlijn. Ik deed mijn verhaal en gaf mijn bevindingen door, de huisarts gaf toestemming om de Glucagon, die ik al uit de koelkast had gehaald, toe te dienen. De huisarts zou direct in de auto stappen en komen om glucose toe te dienen.

Terwijl de huisarts binnen kwam, stelden wij ons aan elkaar voor. De huisarts in kwestie was een nieuwe huisarts, een jonge vrouw, zij gaf aan een situatie als deze nog nooit bij de hand te hebben gehad. Mevrouw had onvoldoende gereageerd op de Glucagon. In overleg met de huisarts hebben wij de glucose toegediend en ze kwam weer bij! Mevrouw was een stuk kwijt, maar ze was heel blij dat ze er weer was.

De eerste indruk van deze huisarts was heel fijn. Een arts die durft te erkennen dat zij iets niet weet en samen tot een oplossing wil zoeken. Nog steeds is de samenwerking met deze huisarts heel prettig. Er zijn korte lijnen en er is een basis van vertrouwen. We weten elkaar te vinden.

Lieve groet,
Mariëlle