Mariëlle’s blog over de wijkzorg, deel 15: Winterse taferelen in de wijk
Het is januari, als ik ‘s morgens naar buiten kijk is het wit. Het heeft gesneeuwd, een prachtig plaatje, maar tegelijkertijd denk ik: hoe gaan we de routes doen vandaag? Eenmaal buiten zie ik dat het nog wel mee valt, maar het weerbericht belooft wat anders. Code oranje en in sommige provincies wordt code rood verwacht. Bij deze weercodes moet je binnen blijven als je er niet echt uit hoeft. Tja, wat dan als je cliënten moet verzorgen?
Voorzichtig rijd ik naar het werk. Ik heb besloten om toch maar met de auto te gaan in plaats van met de scooter. Mijn collega’s zijn er inmiddels ook. We kijken of we de routes nog moeten aanpassen aan de omstandigheden. We schuiven wat in de planning en lichten cliënten in dat zorgtijden veranderen. We kijken welke route lopend gedaan kan worden en wie er met de auto op pad gaat. Dan gaan we – met de afspraak elkaar op de hoogte te houden bij ernstige vertraging – op pad. Eventueel bellen we wederom met de cliënt. Voor deze dienst is het goed afgelopen.
De avonddienst heeft het zwaarder, er is nog meer sneeuw gevallen. Er wordt gekeken of mantelzorgers iets kunnen betekenen en de rest van de cliënten krijgt zorg zoals ze gewend zijn. Klunend door de sneeuw worden de cliënten bereikt en verzorgd. Veel later dan gepland zijn we klaar.
Het is inmiddels gestopt met sneeuwen, meer sneeuw wordt er niet verwacht. De volgende dag hopen we normaal te kunnen werken. Vol frisse moed rijden we naar kantoor om daarvandaan de wijk in te gaan. De hoofdwegen zijn te doen, maar wat een ellende in de straatjes zelf. Om maar te zwijgen over de stoepen naar de voordeur. Het is ongelofelijk hoe weinig hulp er gegeven wordt aan hulpbehoevende ouderen die nog thuis wonen. Zeker als er sneeuw ligt, valt het extra op.
Ik ben van mening dat er zoiets bestaat als burgerplicht, je eigen straat schoonvegen en een stuk van het openbare trottoir. Wanneer je daarmee bezig bent, is het toch een kleine moeite om ook even de stoep bij die buur van 80+ te vegen? Tja ijdele hoop in veel gevallen, maar wat zou het toch mooi zijn als we weer eens naar elkaar omkijken en iets over hebben voor elkaar.
Lieve groet, Mariëlle
