Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 13: Eigen regie door de cliënt

Mevrouw de Groot: inmiddels 93 jaar, al jaren een cliënt van de wijkzorg, omdat zij hulp nodig heeft met wassen, aankleden en het juiste gebruik van medicatie. Mevr. de Groot belde in het verleden wel drie keer per week met de huisartsenpost. Ze was altijd bang om dood te gaan. Mevr. de Groot kon erg dwingend overkomen, ze was gebonden aan huis en kon geen kant meer op. Er zijn wel kinderen, maar die wonen op grotere afstand en er is een verstoorde relatie. Hierdoor heeft mevr. de Groot weinig contact met hen. Inzicht in haar eigen rol in deze situatie heeft zij niet.

Door beter te luisteren naar mevr. de Groot, met haar te gaan praten en verder te kijken dan alleen het stukje praktische zorg, kwam er meer begrip voor haar gedrag. Zij leek zich eenzaam te voelen en vond de aandacht van de wijkverpleging en de overige zorgverleners die bij haar over de vloer kwamen haar gaven erg prettig. Op de vraag of zij naar een dagbesteding zou willen, reageerde ze in eerste instantie afwijzend. Dit afwijzende gedrag zien wij vaak bij cliënten. Totdat zij op een dagbesteding komen, weer een gesprek kunnen voeren en weer een doel hebben om hun bed voor uit te komen. Uiteindelijk hebben we een passende dagbesteding gevonden voor mevr. de Groot en haar een periode laten wennen. Dit bleek dé oplossing tegen haar claimende gedrag.
Mevr. de Groot heeft ongeveer 3 jaar lang met plezier deelgenomen aan de dagbesteding. De ene keer stond ze al klaar om te gaan, de andere keer had zij enige motivatie nodig om in de taxi te stappen. Haar zoon heeft toen actief gezocht naar een gezelschapsmaatje, zodoende werd er gebruik gemaakt van vrijwilligers om rummikub te spelen en voor gezelschap te zorgen. Mevr. de Groot genoot van het gezelschap en de huisartsenpost raakte meer en meer uit beeld.

Tot een paar maanden geleden, ineens voelde zij zich ziek en wilde zich niet eens aankleden. Ze alarmeerde vaak en belde meerdere malen met de huisarts. Ze wilde het liefst de hele dag in bed liggen. Maar dit bed stond boven en dus lag zij bijna de hele dag op de bank. Zij was er klaar mee. Ze benoemde haar vermoeidheid en het feit dat zij al zo oud was. Ze gaf duidelijk aan niets meer te “moeten”.

Ook nu hebben wij een gesprek met haar gehad over wat zij dan wel graag zou willen en hoe haar dagen gevuld moeten worden. Op verzoek van mevrouw is de dagbesteding gestopt, er is nog wel particuliere hulp een aantal keer per week en de wijkverpleging komt drie tot vier keer per dag. Verder is er een camerasysteem geïnstalleerd door de kinderen en houden zij toezicht op mevrouw om haar veiligheid zo optimaal mogelijk te bewaken.Tevens is de bank omgeruild voor een bed en kan mevrouw net zo veel op bed gaan liggen als zij zelf wil. Met de huisarts is besproken dat mevrouw niets meer moet en dat wij ons richten op haar comfort.

En wat schetst onze verbazing nu? Dit beleid is een paar weken verder en mevr. de Groot heeft weer praatjes voor tien! Zij geniet zichtbaar van deze warme zorg en claimt niet of nauwelijks meer, ook de huisarts wordt niet meer gebeld door haar. Een mooi voorbeeld van eigen regie door de cliënt, ook wel ‘cliëntgerichte zorg’ genoemd.

Lieve groet,
Mariëlle