Mariëlle’s blog over de wijkzorg – deel 12: Dubbelrol: professional en mantelzorger. Een persoonlijke blog.
Zoals ik al vaker schreef, maak ik in de wijkzorg regelmatig mee dat er een cliënt komt te overlijden. Het proces aftakeling door ziekte en uiteindelijk overlijden zie ik dus vaker. Maar dan ineens wordt het ook een persoonlijke ervaring.
Mijn moeder. Vijftien jaar geleden werd zij ziek. Mondkanker, ik had er toen nog niet van gehoord. Die tijd werkte ik nog niet in de zorg. Ze werd bestraald en ze werd schoon verklaard. Totdat zij na een paar jaar weer dezelfde diagnose kreeg. Deze keer werd er geopereerd en dat was nogal een operatie, 12 uur heeft deze geduurd. Een heftige periode met enorme gevolgen. Maar desondanks bleef zij vechten tegen de ziekte en de achteruitgang. Een enorme levenslust, dat is wat ze had. Zij genoot van de kleine dingen in het leven. Nooit dacht zij één keer aan doodgaan. Vorig jaar kwam het verschrikkelijke nieuws dat zij weer kanker in haar mond had. Deze keer kon zij niet genezen. Een half jaar nog heeft zij alles aangepakt om te kunnen blijven leven. Maar haar lijf was op. Ze heeft de strijd verloren.
Door de ziekte van haar heb ik veelvuldig de andere kant gezien bij ziekte en behandeling. Ik werd een mantelzorger en ging vaak mee naar het ziekenhuis, hierdoor had ik veel contact met behandelaren. Ik heb gezien hoe geweldig sommige artsen waren, maar ook hoe er soms onnodige acties plaatsvonden. Ook heb ik mij enorm verbaasd hoe weinig contact er is met sommige artsen. Desondanks heeft het mij weer veel kennis opgeleverd. Als dochter heb ik voor mijn moeder mogen zorgen. Deze ervaringen neem ik mee in mijn verdere leven en baan als verpleegkundige.
Nu ben ik dan zogezegd in de rouw. Maar wat houdt dit in? Als ik in mijn professionele rol met mensen praat over dit onderwerp, geef ik advies en bied ik een luisterend oor. Nu ben ik zelf degene die rouwt. Om mij heen zeggen mensen dat ik de tijd moet nemen en goed op mezelf moet passen. Hoeveel tijd moet ik nemen? Wat is goed rouwen? Wanneer is het over? Al deze vragen komen voorbij en ondertussen ben ik weer begonnen met werken. Door de gedachten te verzetten en te doen waar ik mij goed bij voel, kom ik de dagen door. Er is veel geduld en begrip bij mijn collega’s, ook cliënten geven steunende woorden. De tijd heelt alle wonden, maar een litteken blijft zichtbaar.
Als dochter je moeder verliezen en terugkijkend op ons leven, is er een glimlach en is er gemis, zijn er mooie herinneringen en er is verdriet, maar ook een gevoel van trots. Trots op de vrouw die mij op de wereld heeft gezet.
Lieve groet, Mariëlle
