Marielles blog over de Wijkzorg deel :98 Om niet te vergeten.

Tijdens de eerste Covid uitbraak april 2020, heb ik zulke bijzondere ontmoetingen gehad. En nu ruim een jaar later denk ik nog steeds terug aan die mensen en ontmoetingen. Zo werd ik de hele regio doorgereden in auto met chauffeur. Ik kwam op plaatsen waar ik nog niet eerder was geweest. Zo was ik ook in de regio Haarlemmermeer. Door het ziekenhuis daar was een cliënt aangemeld. Hij was ernstig verzwakt, net niet op de IC gelegen, hij mocht dus met zorg naar huis. Leeftijd 81 jaar, maar nog zeer vitaal, maar na het doormaken van het virus, was er weinig meer over van deze fitte man.

Bij onze eerste kennismaking, trof ik een onzekere, bange, ernstig vermoeide en verzwakte man aan. Een jongere partner,die zelf ook ziek geweest, wilde dhr. erg graag helpen, maar zoals wel vaker wordt dit lastig gevonden als partners willen helpen. We hebben het over de eerste golf, dus veel was onzeker. Wat kon dhr verwachten, wat zouden de gevolgen zijn? Komt het allemaal goed?

Er was gelukkig een ruime badkamer boven, en zo starten we rustig aan met de zorg. We deden gelijk metingen, gaven tips en ondersteuning met praktische dingen. En oefenen met traplopen, eerste dag 2 treden, volgende dag een tree erbij etc. De angst of het ooit goed zou komen, zat erg diep.

Dhr was erg afgevallen en had nauwelijks eetlust. Dagelijks motiveren om kleine hoeveelheden eiwitrijk voedsel te eten. We gaven tips aan de partner en bouwde aan het opbouwen van vertrouwen op een goede afloop.. 

Na een aantal weken ging het beter. En toen kwam het telefoontje dat mijn tante was overleden aandacht de gevolgen van Covid. Verdrietig, aangeslagen mijn werkdag vervolgen. Bij wederzijds vertrouwen dan vertel je ook dingen over jezelf. 

Gedurende de daarop volgende weken knapte dhr steeds meer op en van twee treden lopen op de trap, werden het er dagelijks meer. Tot dhr na een week of 6 zelf de deur open deed. Hij voelde zich steeds beter, kon steeds meer en langere periodes. Het douchen was nog steeds zwaar, maar ook dat lukte beetje bij beetje meer zelf. Inmiddels was ik op een mondkapje na, niet meer ingepakt en dronk ik af en toe een kopje koffie in de tuin, samen met mw en de chauffeur. Het einde van de zorg kwam inzicht.  

Tot het moment van afronden van de zorg, we plande een einddatum en eindgesprek. Als dank voor de zorg kreeg ik een flesje rosé. En dit was zo bijzonder, want op het etiket van fles stond ANNIE. En nu een jaar later proost ik met mijn nichten op het leven en onze moeders.

Lieve groet Mariëlle verteld, mijn tante Annie is net 70 jaar geworden, dezelfde leeftijd van mijn moeder.