Gastblog geschreven door Roos: voor het eerst de laatste zorg mogen geven

EEN GASTBLOG:
Een prachtige blog geschreven door de 18 jarige Roos, die leerling verpleegkundige is in de wijk.

Voor het eerst de laatste zorg mogen bieden

Ik leerde u kennen toen ik als 2de jaars verpleegkundige stage liep bij de Posthoorn. Samen met een collega kwamen we bij u. Ik had meteen door dat u de regie sterk in eigen handen had, dat sierde u. tegelijkertijd vond ik het een beetje spannend. Zou ik het wel goed doen en wat vond u van mij?

Vorige week hoorde ik dat u meer zorg nodig had. U ging hard achteruit. De eerste keer dat ik bij u kwam, raakte we aan de praat, hadden het gezellig en u was zo tevreden en dankbaar met alle hulp. Toen ik wegging bedankte u mij meerdere keren en vertelde dat u het zo prettig vond dat ik er was. Dat ik naar u luisterde, echt rekening met u hield en de zorg gaf die u graag wilde en nodig had. Deze lieve woorden raakte mij. Maandag middag hoorde ik van een collega dat u deze lieve woorden over mij aan haar had verteld. Ik kreeg er een glimlach van en voelde het kippenvel opkomen.

Diezelfde maandagavond was ik bij u en we hadden het over de euthanasie die u aankomende woensdag kreeg. Wat was u blij en dankbaar dat het zo snel geregeld was allemaal. U was er klaar voor. Ik kwam op mijn knieën bij u zitten en u pakte met uw warme handen de mijne vast. De woorden die u mij toen zei vergeet ik nooit meer. ‘Ik ben zo dankbaar dat ik jou in mijn laatste levensfase heb mogen leren kennen. Je bent nog jong kind maar je gaat het fantastisch doen.’ Daarna vroeg ik aan u of u het fijn vond als ik woensdag voor de laatste keer bij u zal komen. U antwoordde hier meteen ja op, of ik alsjeblieft wilde komen woensdag voor de laatste keer. Ik gaf eerlijk bij u aan dat ik het wel lastig vond. U was de eerste persoon bij wie ik de laatste zorg mocht bieden. U stelde mij gerust, we praatte nog even en spraken af dat we elkaar woensdag ochtend zouden zien.

Woensdagochtend kwam ik ietwat gespannen bij u. Ik vond het lastig om echt afscheid van u te moeten nemen. We namen samen nog voor de laatste keer door wat u nog wilde doen. U wilde graag een trui aan, even opfrissen en nog een laatste keer naar uw tuin kijken. Samen stonden we bij het raam naar de tuin te kijken. U vond het goed zo en wilde graag weer terug naar uw vertrouwde plekje in de stoel. Ik begeleidde u daarheen en op dat moment kwamen 2 collega’s binnen die het naaldje voor de euthanasie kwamen plaatsen. Ik ruimde ondertussen uw spullen op naar boven. Daar besefte ik mij dat ik zo voor de laatste keer op mijn knieën bij u zou komen zitten en afscheid van u zou nemen. Ik dacht even slikken en doorgaan.

Ik kwam bij u zitten en u hield mij vast. Op dat moment zag ik de tranen bij u komen. Met de tranen over uw wangen bedankte u mij voor de laatste keer voor de liefdevolle zorg, u vertelde mij dat ik goed moest zorgen voor mijzelf en dat ik het goed zou doen als verpleegkundige. Als laatste zei u dat ik u zo dierbaar ben. Ik deed mijn best om mijn tranen in te houden. Ik wilde het niet nog moeilijker voor u maken. Maar u zag wel aan mij dat het mij raakte. Met een glimlach en een traan nam ik afscheid van u. Buiten brak ik en besefte ik hoe een bijzonder persoon u was. Ik heb niet snel dat iemand me zo snel raakt en dwars door me heen prikt. En dat in 4 keer u zien… dat zegt wel hoe bijzonder u was.

Rust zacht lieverd.